Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy Mariusz Pawełczak po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego postanowił: odmówić przyznania prawa pomocy
Wraz ze skargą na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. skarżący złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Zawarte w przedmiotowym formularzu rubryki dotyczące oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach pozostały niewypełnione.
Zarządzeniem z dnia 21 stycznia 2014r. referendarz sądowy wezwał skarżącego usunięcia braków wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez wypełnianie pkt od 5 do 10 formularza PPF.
W odpowiedzi skarżący przedłożył formularz PPF wpisując w rubryki dotyczące oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach "brak".
Zarządzeniem 05 lutego 2014r. referendarz sądowy wezwał skarżącego do nadesłania dokumentów oraz oświadczeń obrazujących jego sytuację finansową i majątkową.
Powyższe wezwanie pozostało bez odpowiedzi.
Mając na uwadze powyższe zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej zwana p.p.s.a. - prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.). Stosownie do art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Instytucja prawa pomocy jest jednak wyjątkiem od ogólnej zasady ustanowionej w art. 199 p.p.s.a., zgodnie z którą strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Ciężar wykazania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy, o których mowa w art. 246 § 1 p.p.s.a. spoczywa na stronie składającej wniosek o jego przyznanie. Oznacza to, że powinna ona poczynić wszelkie kroki mające na celu uprawdopodobnienie tych okoliczności.
W razie jednak, gdyby treść oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, obligatoryjnie składanego wraz z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy (art. 252 § 1 p.p.s.a.) nie zawierała danych wystarczających do oceny, bądź też nasuwała by wątpliwości co do rzeczywistego stanu majątkowego strony i jej zdolności płatniczych, referendarz sądowy zgodnie z art. 255 p.p.s.a. zobligowany jest do przeprowadzenia uzupełniającego postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia tych okoliczności poprzez wezwanie strony do złożenia konkretnie określonych dokumentów i oświadczeń i dopiero w oparciu o taki materiał dowodowy wydaje rozstrzygnięcie w przedmiocie prawa pomocy.
Niezastosowanie się przez stronę do wezwania referendarza sądowego wystosowanego w trybie wyznaczonym przez art. 255 p.p.s.a. ma ten skutek, że referendarz sądowy nie może skorzystać ze wszystkich koniecznych do rozstrzygnięcia wniosku oświadczeń bądź dokumentów źródłowych. Ich brak powoduje, że materiał dowodowy w dalszym ciągu jest niekompletny, a zatem niewystarczający do sprawdzenia, czy twierdzenie strony o niemożności poniesienia kosztów postępowania znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Konsekwencją procesową takiego stwierdzenia może być nieuwzględnienie wniosku w jego pełnym zakresie, a nawet odmowa przyznania prawa pomocy (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wydanie 3, Warszawa 2008, str. 613-614 i powołane tam orzecznictwo).