Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Sędzia WSA Leszek Kleczkowski po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Przedsiębiorstwa G. sp. z o.o. w K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa G. sp. z o.o. w K. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprostowania z urzędu oczywistej omyłki w decyzji postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy
W dniu 14 marca 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynął na urzędowym formularzu wniosek skarżącej spółki o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Uzasadniając przedmiotowy wniosek strona podniosła, że nie posada środków na poniesienie kosztów wpisu od skargi. Dodała, że niniejsze postępowanie jest jednym z wielu, jakie prowadzone są w jej sprawach, zatem jej obciążenie nie ogranicza się do sumy wpisu w niniejszej sprawie, lecz do sumy wpisów we wszystkich toczących się postępowaniach w całym kraju, których jest kilkaset.
Z informacji zawartych na urzędowym formularzu PPPr wynika, że wysokość kapitału zakładowego, majątku lub środków finansowych spółki wynosi [...] zł, wartość środków trwałych wynosi [...] zł. Za ostatni rok obrotowy według bilansu spółka wykazała zysk w wysokości [...] zł. Spółka wskazała, że posiada rachunek bankowy, którego stan na koniec lutego 2014 r. wynosił [...] zł. Dodała, że posiada w swoim majątku automaty o niskich wygranych które ze względu na przewidziane w ustawie o grach hazardowych i realizowane przez organy celne stopniowe eliminowanie z rynku działalności podmiotów urządzających tego rodzaju gry, nie przedstawiają obecnie realnej wartości.
Postanowieniem z dnia 27 marca 2014 r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy.
Od powyższego postanowienia spółka złożyła sprzeciw. Podniosła, że należy uwzględniać fakt, iż jej działalność ze swej istoty wymaga posiadania zasobów obrotowych, które tylko pozornie wydają się znaczne. W praktyce bowiem skarżąca musi mieć możliwość, by bieżąco regulować zobowiązania względem wynajmujących lokale na punkty gier, wypłacać wygrane graczom, opłacać serwis i obsługę urządzeń, a także uiszczać podatek od gier niezależnie od tego, czy działalność przynosi pozytywny wynik finansowy.
Dodała, że błędne jest wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia znacznej bilansowej wartości aktywów, w tym środków trwałych, bowiem wartość bilansowa aktywów odzwierciedla jedynie ich wartość księgową (a nie rzeczywistą), a obecna wartość rynkowa automatów o niskich wygranych jest taka, jak materiałów wtórnych, które można z nich uzyskać po demontażu. Ponadto, zbycie środków trwałych w celu pozyskania środków na setki postępowań sądowoadministracyjnych oznaczałoby brak możliwości dalszego prowadzenia działalności, a zatem jest w praktyce nieracjonalne.
Spółka podniosła, że postępowanie stanowi próbę ochrony przed nie dającą się przewidzieć (przed uchwaleniem ustawy o grach hazardowych) agresywną polityką państwa względem przedsiębiorców branży hazardowej. Skarżąca jak i inne podmioty podejmowały działalność rynku automatów o niskich wygranych w czasie, kiedy obowiązywała ustawa o grach i zakładach wzajemnych cechująca się względną stabilnością regulacji. Rozpoczęte przedsięwzięcia były zaplanowane na okres 6 lat, oczywiście z uwzględnieniem możliwego do przewidzenia ryzyka ekonomicznego i prawnego. Przedsiębiorcy rynku gier nie zakładali jednak, że z powodów politycznych (tzw. afera hazardowa) w drugiej połowie 2009 r. ustawodawca i władze wykonawcze podejmą szereg działań wymierzonych w branżę hazardową, w tym zostanie uchwalona ustawa o grach hazardowych, której celem przewodnim tak na etapie uchwalenia jak i realizacji będzie wyeliminowanie z rynku określonej grupy przedsiębiorców.