Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Monika Hennig po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie rocznych stawek podatku od nieruchomości na rok 2015 postanawia: odmówić skarżącemu przyznania prawa pomocy.
Wnioskiem z dnia 27 lipca 2015 r., uzupełnionym na formularzu PPF w dniu 11 sierpnia 2015 r. i którego braki formalne uzupełnione zostały w dniu 10 września 2015 r., skarżący W. K. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych (w tym wpisu od skargi w kwocie 300 zł) oraz ustanowienie adwokata.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W myśl art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:
1) w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania;
2) w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Stosownie do przepisu art. 246 § 3 p.p.s.a., adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego można ustanowić dla strony, która nie zatrudnia lub nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Nie dotyczy to adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy.
Podkreślić przy tym należy, że rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w powołanym przepisie. Tym samym to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy. Jedynym instrumentem służącym weryfikacji oświadczeń wnioskodawcy i tym samym umożliwiającym prawidłową ocenę jego kondycji finansowej, jest unormowanie zawarte w art. 255 p.p.s.a., zgodnie z którym odpowiednich informacji czy też dokumentów musi dostarczyć sam wnioskodawca. Przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy brak jest bowiem możliwości poszukiwania z urzędu faktów przemawiających na korzyść ubiegającego się o przyznanie prawa pomocy, dokonywana jest jedynie ocena w świetle art. 246 § 1 p.p.s.a. tych okoliczności, które wskazała strona. W konsekwencji bierność wnioskodawcy skutkuje niewyjaśnieniem istotnych wątpliwości dotyczących jego rzeczywistych możliwości płatniczych i traktować ją należy jako niewykazanie przesłanek warunkujących przyznanie prawa pomocy.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżącego wynika, że ma on 67 lat, nie posiada żadnego majątku, nie uzyskuje żadnego dochodu, nie ma środków na egzystencję, a mimo to prowadzi gospodarstwo domowe samodzielnie.