Dnia 6 lutego 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Irena Wesołowska po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D.K. o zawieszenie postępowania egzekucyjnego w sprawie ze skargi na postanowienie Wojewody z dnia 27 września 2011 r., Nr [...] w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego p o s t a n a w i a: oddala wniosek
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wniesionej na postanowienie Wojewody z dnia 27 września 2011 r. w przedmiocie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym skarżący złożył wniosek o zawieszenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego.
W odpowiedzi na zarządzenie wzywające do sprecyzowania wniosku w piśmie procesowym z dnia 25 stycznia 2012 r. skarżący ponowił złożony wniosek tytułując go wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) - dalej w skrócie zwana p.p.s.a., Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. (...) Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Przepis art. 61 p.p.s.a. wskazuje na szkodę (majątkową, bądź niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony innym przedmiotem, zaś jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 roku, GZ 138/2004).
Podkreślenia wymaga, że D.K. w złożonym w skardze wniosku nie zwrócił się o wstrzymanie zaskarżonego aktu bądź innego aktu wydanego w granicach prowadzonej sprawy administracyjnej, lecz o wstrzymanie prowadzonej egzekucji. Wynika to również z treści pisma z 25 stycznia 2012 r. stanowiącego odpowiedź na zarządzenie przewodniczącego wzywające do sprecyzowania złożonego wniosku.
W ocenie Sądu, przywołane powyżej przepisy p.p.s.a. przewidują kompetencję do wstrzymania wykonania aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy na podstawie których prowadzona jest egzekucja, nie przewidują natomiast kompetencji do wstrzymania (zawieszania) postępowania egzekucyjnego. Wstrzymanie egzekucji możliwe jest natomiast na podstawie przepisów art. 23 § 6 i 7 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.), które stanowią, że organy sprawujące nadzór mogą w szczególnie uzasadnionych przypadkach wstrzymać, na czas określony, czynności egzekucyjne lub postępowanie egzekucyjne prowadzone przez nadzorowany organ. Przy czym Dyrektor Izby Skarbowej może wstrzymać czynności egzekucyjne lub postępowanie egzekucyjne dotyczące innych należności pieniężnych niż pozostających we właściwości urzędów skarbowych wyłącznie za zgodą wierzyciela. Celem unormowania przewidzianego w tym przepisie jest w istocie rzeczy możliwość uwzględnienia w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego zaistniałych indywidualnych okoliczności, uzasadniających czasowe zaprzestanie prowadzenia egzekucji, stanowiące odstępstwo od zasady możliwie najszybszego wykonania zobowiązania.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wniosek skarżącego o zawieszenie postępowania egzekucyjnego nie może zostać rozstrzygnięty przez sąd administracyjny w toku postępowania wpadkowego. Kognicją sądu administracyjnego objęta jest bowiem wyłącznie możliwość wstrzymania aktu zaskarżonego lub innego aktu, o ile został on wydany w granicach danej sprawy (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Z żadną z powyższych sytuacji nie mieliśmy do czynienia w rozpatrywanej sprawie.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. oddalił wniosek.