Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Randak (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary porządkowej w kwestii wniosku skarżącego z dnia 23 lutego 2009 r. o przyznanie prawa pomocy p o s t a n a w i a pozostawić wniosek bez rozpoznania.
Ustosunkowując się do wezwania do uiszczenia wpisu sądowego od skargi, skarżący w piśmie z dnia 23 lutego 2009 r. wniósł o zwolnienie go z tego obowiązku.
Referendarz sądowy wezwał skarżącego do złożenia tego wniosku na urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
Wezwanie to zostało doręczone w dniu 6 marca 2009 r., zaś w dniu 13 marca 2009 r. (data nadania) skarżący wniósł o przedłużenie terminu zakreślonego wezwaniem o 7 dni.
Zarządzeniem z dnia 17 marca 2009 r. referendarz sądowy pozostawił wniosek bez rozpoznania.
Zarządzenie to doręczono w dniu 30 marca 2009 r.
W dniu 20 marca 2009 r. skarżący nadał do Sądu wypełniony urzędowy formularz PPF, a w dniu 6 kwietnia 2009 r. - sprzeciw na wspomniane zarządzenie referendarza sądowego. W jego treści zarzucił brak rozpoznania wniosku o przedłużenie terminu oraz nie zgodził się ze stanowiskiem, iż termin wyznaczony wezwaniem do złożenia wniosku na urzędowym formularzu nie może być przedłużony, nie przedstawiając jednak żadnych argumentów przemawiających na rzecz tego poglądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej P.p.s.a.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd na posiedzeniu niejawnym. Nie ulega zarazem wątpliwości, że Sąd na wspomnianym posiedzeniu orzeka zawsze w formie postanowienia, co wynika pośrednio z końcowej części przywołanego przepisu, w której mowa jest o zażaleniu przysługującym od takiego postanowienia, jak i z faktu, iż Sąd nie wydaje zarządzeń.
Stosownie z kolei do art. 252 § 2 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się na urzędowym formularzu, przy czym niezachowanie tego wymogu stanowi brak formalny wniosku w rozumieniu art. 49 § 1 P.p.s.a. (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OPS 1/08, ONSAiWSA 2008/5/74). Skoro zaś tak, to na podstawie art. 49 § 1 P.p.s.a. należy wezwać do uzupełniania tego braku w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Wbrew twierdzeniom skarżącego jest więc poza sporem, że termin ów został określony w ustawie, czyli że musi on być uznany za termin ustawowy. W konsekwencji rozpatrywany termin nie stanowi terminu sądowego, tj. takiego, który został wyznaczony przez sąd lub przewodniczącego (art. 82 P.p.s.a.). Ujmując rzecz obrazowo, jego długość wynika bowiem wprost z ustawy, a nie z czynności organu, który termin wyznaczył.
Wskazane rozróżnienie ma doniosłe znaczenie, gdyż terminy ustawowe, jako określone ściśle przez ustawę, nie mogą ulec przedłużeniu czy skróceniu. Stosownie wszak do art. 84 P.p.s.a. wydanie zarządzenia w tym przedmiocie możliwe jest tylko w stosunku do terminu sądowego. Tym samym wniosek o przedłużenie terminu ustawowego, np. terminu do złożenia urzędowego formularza PPF, pozostaje bez wpływu na bieg tego terminu.
Odnosząc dotychczasowe spostrzeżenia do niniejszej sprawy, skonstatować trzeba, że termin do wykonania wezwania referendarza sądowego upłynął z dniem 13 marca 2009 r., kiedy to skarżący wniósł bezskuteczny wniosek o przedłużenie tego terminu. W efekcie skarżący, składając urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy w dniu 20 marca 2009 r., uczynił to z uchybieniem terminu, co stanowi przesłankę zastosowania art. 257 P.p.s.a. Według tego przepisu wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania.
W związku z powyższym Sąd, działając na podstawie art. 257 i art. 261 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.