Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Randak po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.W. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Przedmiotem skargi J.W. z dnia 3 lutego 2014 r. jest postanowienie Wojewody [...] wskazane w komparycji niniejszego orzeczenia, którym wierzyciel utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] uznające zarzuty skarżącego na prowadzone postępowanie egzekucyjne za bezzasadne.
W treść ww. skargi wpleciony został między innymi wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. W jego motywach skarżący odnotował, że egzekwowana kwota [699,40 zł - uwaga sprawozdawcy] stanowi prawie połowę jego miesięcznych dochodów i jej ściągnięcie spowoduje brak możliwości utrzymania rodziny skarżącego, a to wszystko w sytuacji, gdy organ egzekwując przedmiotowe roszczenie działa absolutnie bez podstawy prawnej. Zdaniem skarżącego "w wypadku egzekucji roszczenia, nawet po odzyskaniu wyżej wymienionej kwoty w późniejszym terminie, skutki braku aktualnych środków utrzymania nie będą mogły być odwrócone."
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej w skrócie: "P.p.s.a.") wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, jednak zgodnie z art. 61 § 2 i 3 tej ustawy skarżący może wnosić o takie wstrzymanie w całości lub w części do organu, który wydał decyzję lub postanowienie (§ 2) oraz do Sądu (§ 3). Stosownie z kolei do tego ostatniego przepisu odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu, który po przekazaniu doń skargi może wydać postanowienie uwzględniające taki wniosek, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub wyrządzenia trudnych do odwrócenia skutków.
W tych ramach w pierwszej kolejności należy rozważyć kwestię zamykającą się w pytaniu o to, czy zaskarżone postanowienie w ogóle podlega wykonaniu. Powyższe pytanie ma bowiem istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia wniosku, ponieważ instytucja wstrzymania wykonania może dotyczyć tylko takich aktów, które nadają się do wykonania lub tego wymagają (tak L. Klat-Wertlecka, Wykonalność aktu administracyjnego [w:] Koncepcja systemu prawa administracyjnego /pod red. J. Zimmerman/, Warszawa 2007, s. 550; por. również m. in. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2000 r., sygn. akt V SA 2509/99, Orzecznictwo Sądów Polskich 2000, nr 11, poz. 164, z dnia 15 grudnia 2004 r., sygn. akt OZ 805/04 i z dnia 4 stycznia 2005 r., sygn. akt OZ 956/04 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 stycznia 2005 r., sygn. akt II SA/Gd 1539/03, LEX nr 203327). W konsekwencji, negatywna odpowiedź w rozpatrywanym zakresie przesądzi niejako sama przez się, iż wniosek nie będzie mógł być uwzględniony, i to niezależnie od tego, czy istnieją inne argumenty mogące przemawiać na rzecz takiej konkluzji.
Odnosząc się do wskazanego problemu, trzeba podkreślić, że wykonaniu podlegają akty nakładające na adresata jakieś obowiązki, w szczególności zaś takie, które mogą stać się przedmiotem egzekucji (por. L. Klat-Wertlecka, Wykonalność..., s. 545 i 547-548; autorka zauważyła, iż większość postanowień wydawanych w toku postępowania administracyjnego nie nadaje się do wykonania, gdyż odnosi się jedynie do kwestii procesowych. Identycznie oceniła "akty odmowne", które "nie zmieniają sytuacji prawnej adresata aktu".). Nie ulega więc wątpliwości, iż zaskarżone postanowienie nie może być uznane za taki akt. Nie nakłada ono bowiem na skarżącego jakichkolwiek obowiązków. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest bowiem postanowienie w przedmiocie uznania za niezasadne zarzutów dotyczącego postępowania egzekucyjnego. Postanowienie to zawiera jedynie negatywną ocenę zarzutów zgłoszonych w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym. W szczególności zaś nie nakłada na zobowiązanego żadnych nowych obowiązków, a tym samym nie wywołuje żadnych bezpośrednich skutków w sferze praw czy obowiązków materialnoprawnych i prowadzonego postępowania egzekucyjnego.
Innymi słowy, zaskarżone postanowienie należy do tej kategorii aktów prawnych, które nie posiadają przymiotu wykonalności, a tym samym nie można orzec o wstrzymaniu jego wykonania.
Mając na uwadze uzasadnienie rozpoznanego obecnie wniosku należy wyjaśnić w tym miejscu, że w świetle art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny bada wyłącznie to, czy zaskarżone orzeczenie zostało wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami. Do wstrzymania postępowania egzekucyjnego lub niektórych czynności egzekucyjnych w razie wniesienia przez zobowiązanego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego uprawniony jest natomiast organ egzekucyjny w myśl art. 35 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r., Nr 1015, ze zm.).
Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd, działając na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.