Od powyższego postanowienia strona skarżąca złożyła sprzeciw, w którym podniosła, że sytuacja finansowa Spółki stale się pogarsza, co uniemożliwia poniesienie kosztów sądowych w 108 sprawach zawisłych przed sądem administracyjnym. Nie zgodziła się ze stwierdzeniem, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w znacznym zakresie. Bowiem fakt, iż Spółka została wyposażona początkowo w znaczny majątek wniesiony na kapitał zakładowy oraz to, że posiada udziały w innych podmiotach w żadnym stopniu nie przekłada się na to, czy obecnie prowadzi ona działalność gospodarczą znacznych rozmiarów. Strona wyjaśniła także, że w 2007 roku nie zainwestowała w środki trwałe w budowie kwotę 7.574.134,20 zł, a zmiany w sprawozdaniach finansowych wynikają z błędów księgowych popełnionych w 2006r. Ponadto w 2007r. Spółka zaciągnęła jedynie pożyczki w kwocie 62.951,90 zł na pokrycie kosztów administracyjnych. W chwili składania wniosku dysponowała ona zapasami na kwotę 1.345.647,56 zł, które już wówczas były zajęte na poczet należności egzekwowanych przez organy celne, a w międzyczasie środki te zostały przez organy celne sprzedane. Posiadane przez Spółkę udziały o wartości nominalnej około 22 mln zł w Spółce B, której cały majątek zagrożony jest egzekucją należności Skarbu Państwa, nie mają już takiej wartości. Wydatki w postaci usług różnych na kwotę 350.267,39 zł obejmują wszystkie wydatki związane z utrzymaniem siedziby spółki, a także wynagrodzenia pracownicze oraz koszty przechowywania towaru, który został zajęty przez organy celne. Ponadto w 2007r. Spółka poniosła stratę bilansową w kwocie 6.501.422,87 zł, a zatem nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych w jakiejkolwiek części.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
W razie wniesienia sprzeciwu, zgodnie z art. 260 Ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc. Zatem wniosek strony skarżącej o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych podlega ponownemu rozpatrzeniu.
Zgodnie z przepisami p.p.s.a., generalną zasadą jest, że każdy podmiot wszczynający postępowanie przed sądami administracyjnymi musi liczyć się z koniecznością poniesienia kosztów postępowania sądowego. Jednakże na podstawie art. 246 § 2 pkt 1 i 2 p.p.s.a. osobie prawnej, a także innej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym bądź częściowym, gdy wykaże, że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania czy dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. Należy zauważyć, że przyznanie prawa pomocy stanowi odstępstwo od zasady ponoszenia kosztów sądowych przez strony postępowania, a w związku z tym nie może być stosowane powszechnie. Jak stwierdził bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2005 roku (sygn. akt FZ 478/04, niepubl.) opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia wynikającego z art. 84 ustawy zasadniczej. Dlatego muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych.