Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Wójcik po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. B. na czynność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Opolu w przedmiocie odmowy udzielenia wyjaśnień i doręczenia kserokopii dokumentów postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 listopada 2010 r. odrzucono skargę wniesioną przez Z. B. na czynność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Opolu w przedmiocie odmowy udzielenia wyjaśnień i doręczenia kserokopii dokumentów. Po doręczeniu skarżącemu w dniu 8 grudnia 2010 r. tego postanowienia, na skutek jego wniosku referendarz sądowy postanowieniem z dnia 22 grudnia 2010 r. przyznał mu prawo pomocy poprzez ustanowienie adwokata. Postanowienie to doręczono stronie w dniu 28 grudnia 2010 r., a dziekanowi Okręgowej Rady Adwokackiej w Opolu dnia 30.12.2010 r., wraz z informacją o odrzuceniu skargi postanowieniem z dnia 22 listopada 2010 r. i o dacie jego doręczenia skarżącemu (8 grudnia 2010 r.).
Dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w Opolu pismem datowanym na dzień 30 grudnia 2010 r., które złożono w tut. Sądzie w dniu 3 stycznia 2011 r., powiadomił Sąd o wyznaczeniu pełnomocnikiem z urzędu adwokata D. N. Przesyłką poleconą nadaną w urzędzie pocztowym w dniu 25 stycznia 2011 r. ustanowiony z urzędu pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną na postanowienie z dnia 22 listopada 2010 r. o odrzuceniu skargi. Do skargi kasacyjnej dołączył pełnomocnictwo udzielone mu przez skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna podlega odrzuceniu jako wniesiona po upływie ustawowego terminu.
Zgodnie z art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) - dalej jako: [p.p.s.a.], wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. W myśl art. 177 § 1 tej ustawy skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem.
W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że odpis postanowienia tut. Sądu z dnia 22 listopada 2010 r. o odrzuceniu skargi został skarżącemu skutecznie doręczony w dniu 8 grudnia 2010 r. Zatem trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi kasacyjnej upływał z dniem 7 grudnia 2011 r. W doktrynie i orzecznictwie sądowo administracyjnym utrwalone jest stanowisko, że uruchomienie procedury rozpoznawania wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu nie przedłuża ustawowego terminu do wniesienia skargi kasacyjnej (por. B. Gruszczyński [w]: B. Dauter, B. Gruszczyński, A,. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, LEX 2009 wyd. III, komentarz do art. 177, teza nr 11 i powołane tam orzecznictwo). Mimo zatem tego, że pełnomocnik z urzędu zostaje wyznaczony nawet po upływie wskazanego terminu, nie ma to wpływu na obliczanie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Termin ten jest bowiem terminem ustawowym i nie może być skracany ani przedłużany wskutek różnych zdarzeń faktycznych, poza przypadkami przewidzianymi wprost w ustawie. Do takich przypadków nie można w szczególności zaliczyć ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Zniweczenie ujemnych skutków niezachowania terminu może nastąpić wyłącznie na skutek wniosku o przywrócenie terminu. Taki jednak nie został w niniejszej sprawie złożony, a w tym zakresie nie obowiązuje zasada oficjalności, gdyż zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a. przywrócenie terminu może nastąpić wyłącznie na wniosek strony (z zastrzeżeniem spełnienia dalszych, dodatkowych warunków).
Przedstawione okoliczności sprawy dały zatem podstawę do stwierdzenia, że skargę kasacyjną jako wniesioną po upływie trzydziestodniowego terminu do jej wniesienia określonego w art. 177 § 1 p.p.s.a. należało odrzucić na podstawie art. 178 tej ustawy.