Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Chorzępa (spr.), , , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 marca 2009 r. wniosku J. L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi na postanowienie Burmistrza Miasta B. z dnia [...]r. sygn. akt [...] w sprawie niewyrażenia zgody na umorzenia zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
Skarżący J.L. wraz ze skargą na postanowienie Burmistrza Miasta B. z dnia [...]r. sygn. akt [...] w sprawie niewyrażenia zgody na umorzenia zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn, złożył na urzędowym formularzu PPF wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej, gdyż postanowienie Burmistrza Miasta B. wydane w trybie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (tj. Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539) nie jest aktem, który podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Zgodnie z doktryną zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie nasuwa żadnych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi (por. Bogusław Dauter: Zarys metodyki pracy sędziego, Warszawa 2008 s. 472 i 473, jak również postanowienie WSA w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 1064/08; opubl. www.nsa.gov.pl).
W niniejszej sprawie J. L. wniósł skargę na postanowienie Burmistrza Miasta B. na odmowę wyrażenia zgody na umorzenie podatku od spardku i darowizn. Skarga ta jest niedopuszczalna, gdyż zaskarżone postanowienie nie mieści się w katalogu aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a. podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Pogląd o braku możliwości zaskarżenia do sądu administracyjnego takiego postanowienia, wydanego w trybie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (tj. Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539), znajduje potwierdzenie w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok NSA oz. W Białymstoku z dnia 22 listopada 2000 r. sygn. akt SA/BK 1432/99 opublikowany www.nsa.gov.pl, wyrok NSA w Gliwicach z dnia 23 maja 2005 r. sygn. akt I SA/GL 1799/04 Lex Polonica nr 400009, wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 września 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 750/07 opubl. www.nsa.gov.pl.)
W takiej sytuacji należało uznać, iż skarga jest bezzasadna z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie, a tym samym, że została spełniona przesłanka z art. 247 p.ps.a. umożliwiająca odmówienie przyznania prawa pomocy z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi.
Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że skoro skarga jest niedopuszczalna należało odmówić przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie na podstawie art. 247 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.