Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anita Wielopolska-Fonfara po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E.S., Z.S., A.Ś., A.P., P.S. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] znak : [...] w przedmiocie : odmowy wszczęcia postępowania postanawia : odmówić skarżącym wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 23 stycznia 2015 r. (data stempla biura podawczego) wpłynęła skarga E.S., Z.S., A.Ś., A.P., P. S. reprezentowanych przez pełnomocnika, na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] znak : [...] wraz z zawartym w niej wnioskiem o zobowiązanie [...] do wstrzymania procedury sprzedaży nieruchomości. Skarżący wskazali, że sprzedaż nieruchomości osobie postronnej pozbawi ich możliwości pozyskania "ojcowizny" i uczyni bezskutecznym ich wieloletnie starania o zwrot tej nieruchomości.
Zarządzeniem z dnia 3 lutego 2015 r. wezwano skarżących do sprecyzowania, czy zawarty w skardze ww. wniosek o zobowiązanie stanowi wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w terminie 7 dni, od daty doręczenia zarządzenia, pod rygorem nienadawania wnioskowi dalszego biegu.
W odpowiedzi na powyższe wezwanie w piśmie z 10 lutego 2015 r. pełnomocnik skarżących sprecyzował, że jest to wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje :
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.),zwanej dalej p.p.s.a. sąd na wniosek skarżącego może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Wskazać należy, że przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania.
Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie nie każdy wymaga wykonania (por. J.P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - komentarz, LexisNexis, Warszawa 2004, str. 122). Wykonaniu podlegają akty administracyjne, z którymi wiąże się dla strony obowiązek określonego działania, zaniechania lub nakaz znoszenia zachowania innych podmiotów.
W tym miejscu wskazania wymaga, że zainicjowane przez skarżących postępowanie sądowe dotyczy wyłączenie kontroli legalności postanowienia, którym organ utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] znak : [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] znak : [...].
A zatem w postępowaniu tym Sąd władny jest ocenić wyłącznie kwestię, czy organy administracyjne zasadnie odmówiły wszczęcia postępowania z przyczyn przedmiotowych lub podmiotowych. Zaskarżone postanowienie jest aktem o charakterze formalnoprawnym, który jedynie utrzymuje w mocy postanowienie organu I instancji o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego, wydane na podstawie art. 61 a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.).
Biorąc po uwagę powyższe, stwierdzić należy, że objęte rozpoznawanym wnioskiem postanowienie ze swej istoty nie podlega wykonaniu, gdyż nie nakłada na stronę żadnego obowiązku, jak również nie przyznaje jej żadnego uprawnienia, jest ono rozstrzygnięciem stricte procesowym. Nie powoduje więc bezpośrednich skutków, o których mowa w art. 61 § 3 ww. ustawy.
Zaskarżony akt nie należy do grupy aktów administracyjnych podlegających wykonaniu, a zatem nie jest możliwe wstrzymanie jego wykonania. Wobec powyższego Sąd uznał, że wniosek nie mógł zostać uwzględniony.
W związku z powyższym, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.