Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Wesołowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Prezydenta [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi Prezydenta [...] na postanowienie Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie ukarania grzywną postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Pismem z dnia [...] sierpnia 2017 r. Prezydent [...] wniósł skargę na postanowienie Komisji do spraw usuwania skutków prawnych decyzji reprywatyzacyjnych dotyczących nieruchomości warszawskich, wydanych z naruszeniem prawa z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...], którym nałożono na Prezydenta [...] grzywnę w wysokości [...] zł.
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Uzasadniając wniosek skarżący wskazał, iż brak wstrzymania wykonania ww. postanowienia może doprowadzić do wyrządzenia szkody w mieniu samorządowym oraz spowodować trudne do odwrócenia skutki. Miasto nie uwzględniło bowiem w budżecie na 2017 r. środków na zaspokajanie grzywien nakładanych przez Komisję. Wszelkie środki finansowe przeznaczane są przez Miasto na zaspokajanie bieżących potrzeb Miasta oraz regulowanie aktualnych zobowiązań. Egzekucja ewentualnej grzywny nieuwzględnionej w budżecie Miasta, wiązałaby się z koniecznością przesunięcia środków finansowych przewidzianych w budżecie na zadania własne. Skarżący wskazał ponadto, iż poza szkodą majątkową zaskarżone postanowienie wyrządzi również szkodę niemajątkową a mianowicie utratę przez organ wykonawczy miasta W. dobrego imienia i zaufania wśród obywateli.
Dodatkowo podniósł, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia uzasadnione jest koniecznością ochrony mienia publicznego przed egzekucją świadczeń, których nałożenie pozostaje wątpliwe a nadto koniecznością zabezpieczenia porządku prawnego i nie dopuszczenia do sytuacji, w której istnieje poważna wątpliwość, że dojdzie do egzekucji rozstrzygnięcia wydanego przez organ niewłaściwy do załatwienia sprawy publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) po przekazaniu sądowi skargi może on na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Przesłankami wstrzymania wykonania aktu jest zatem wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Instytucja wstrzymania wykonania orzeczenia ma zatem na celu ochronę strony przed wystąpieniem nieodwracalnych skutków lub znacznej szkody - spowodowanych wykonaniem tego aktu - przed zbadaniem jego prawidłowości przez sąd administracyjny.
W orzecznictwie sądów administracyjnych przez szkodę rozumie się utratę przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, lub niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu; przyjmuje się także, że świadczenie pieniężne ma charakter odwracalny (postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt I GZ 138/04). Trudne do usunięcia skutki to takie, które raz zaistniałe powodują trwałą lub istotną zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego możliwy jest tylko po dłuższym czasie lub stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Musi zatem istnieć ryzyko, że wykonanie aktu spowoduje szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, bądź powrót do stanu poprzedniego będzie wymagał znacznego nakładu sił i środków (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 marca 2005 r., sygn. akt II OZ 155/05, OwSS 2005/3/72; postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, Lex nr 192964).