Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. M. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi G. M. na orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2012 r., nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do złożenia wniosku dotyczącego wypowiedzenia wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego postanawia: przywrócić G. M. termin do wniesienia skargi.
G. M. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2012 r., nr [...] wydane w przedmiocie wypowiedzenia wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 14 września 2012 r., odrzucił skargę G. M. wniesioną na ww. orzeczenie.
W następstwie wydanego postanowienia skarżąca skierowała do Sądu wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu wniosku wyjaśniła, że powodem uchybienia terminowi do wniesienia skargi było błędne pouczenie jej przez organ o możliwości zaskarżenia orzeczenia sprzeciwem do sądu powszechnego. G. M. podkreśliła, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] powinno ponosić odpowiedzialność za błędy w swoim działaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
W myśl przepisu art. 86 i 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j Dz. U. z 2012 r., poz. 270) uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, dokonując jednocześnie czynności, dla której określony był termin, we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu, a uchybienie powoduje dla strony ujemne skutki w zakresie postępowania sądowego. W sytuacji, gdy którakolwiek z wymienionych wyżej przesłanek nie zostanie spełniona zasadnym jest wydanie orzeczenia odmownego. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, iż brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wtedy, gdy jego uchybienie nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2007 r., II OSK 479/07).
Oceniając podane przez skarżącą we wniosku okoliczności uznać należało, że G. M. wykazała, że nie ponosi winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Z całokształtu okoliczności w sprawie wynika, że powodem niezachowania przez stronę terminu było błędne pouczenie jej o sposobie zaskarżenia orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2012 r., nr [...]. Kolegium wskazało, że na to orzeczenie przysługuje sprzeciw do sądu powszechnego, gdy tymczasem środkiem zaskarżenia jest skarga do sądu administracyjnego. Podkreślenia wymaga również, że postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...] organ sprostował ów błąd wskazując, że stronie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Z powyższego wynika więc, że powodem uchybienia terminu do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie było błędne pouczenie strony przez organ o sposobie zaskarżenia wydanego orzeczenia. Okoliczność ta niewątpliwie wskazuje na brak winy G. M. w niezachowaniu przez nią terminu do wniesienia skargi do Sądu.
W świetle przedstawionych okoliczności sprawy na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowiono jak w sentencji.