Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku B. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi B. W. na czynności pracowników Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] postanawia: umorzyć postępowanie w zakresie wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2016 r. sygn. I SA/Wa 1843/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę B. W., przyjmując, że jej przedmiotem był sposób wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...] dotyczących umieszczenia skarżącej w Domu Pomocy Społecznej z uwagi na stan jej zdrowia oraz warunki bytowe, w których przebywała. Tego rodzaju skargę kwalifikować należy, zdaniem Sądu, jako tzw. skargę obywatelską, o której mowa w art. 227 i następnych ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks Postępowania Administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), co prowadziło do uznania, że organem właściwym do jej rozpoznania są organy wymienione w art. 229 k.p.a., a nie sąd administracyjny.
W związku z doręczeniem skarżącej ww. postanowienia, B. W. zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu, który - jak podała - "wypełniłby druk z http://www.warszawa.wsa.gov.pl i przesłał do właściwych organów z art. 229 k.p.a." celem wniesienia skargi na czynności związane z przeniesieniem do Domu Pomocy Społecznej. Skarżąca wypełniła jednocześnie formularz PPF wskazujący na jej aktualna sytuację materialną.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), dalej: p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. W rozpoznawanej sprawie skarżąca złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy, niemniej jednak określenia wymagało to, czy sformułowane przez stronę żądanie w rzeczywistości dotyczyło zamiaru ubiegania się o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika celem prowadzenia postępowania sądowego (kontroli odwoławczej) w następstwie odrzucenia jej skargi przez Sąd postanowieniem z dnia 8 stycznia 2016 r. Pogłębiona ocena oświadczenia woli konstruującego czynność procesową formalnie odnoszącą się do przyznania prawa pomocy wskazuje bowiem, że sens złożonego oświadczenia zawierał się w woli skorzystania z pomocy prawnej, która spowodowałaby dokonanie kontroli prawidłowości czynności związanych z przeniesieniem skarżącej do Domu Pomocy Społecznej i formy (zdaniem strony niedopuszczalnej) w jakich miały one miejsce. Potwierdza to bezsprzecznie oświadczenie zawarte w piśmie z dnia [...] marca 2016 r. (k. 29) stwierdzające, że rolą ustanowionego pełnomocnika byłoby wniesienie skargi do organu, o którym mowa w art. 229 k.p.a., na nienależyte wykonywanie zadań pracowników Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...], a nie poddanie kontroli prawidłowości orzeczenia o odrzuceniu skargi, wobec tego, że faktyczną wolą skarżącej - jak należy przyjąć - jest podjęcie działań w sposób zgodny ze stanowiskiem przedstawionym w ww. orzeczeniu. W tych warunkach dokonana przez skarżącą czynność procesowa nie była nakierowana na wywołanie skutku, o którym mowa w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., ale powinna podlegać korekturze opartej na wykładni zawartego w niej oświadczenia woli sprawiającej, że za przedmiot ww. czynności powinno być uznane żądanie udzielenia nieodpłatnej pomocy prawnej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o nieodpłatnej pomocy prawnej oraz edukacji prawnej (Dz. U. poz. 1255), której adresatem nie może być sąd administracyjny. Uwzględnienie powyższego prowadziło do stwierdzenia, że wszczęte wnioskiem skarżącej postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu powinno podlegać umorzeniu jako, że rozpoznanie tego wniosku należało uznać za zbędne w rozumieniu art. 249a p.p.s.a.