Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Gminy B. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Gminy B. na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. Gmina B. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2014 r., nr [...] stwierdzające niedopuszczalność odwołania Gminy B. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] października 2013 r. stwierdzającej, że działka oznaczona nr [...] nie podpadała pod działanie dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r., Nr 13).
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Uzasadniając wniosek skarżąca podniosła, że ewentualne uwzględnienie skargi skutkować będzie wyeliminowaniem z obrotu prawnego postanowienia przesądzającego o tym, że nieruchomość ziemska nie spełnia przesłanek, o których mowa w art.. 2 ust. 1 pkt e dekretu. Wziąwszy zaś pod uwagę ostateczność decyzji Wojewody [...], może się okazać, zdaniem skarżącej, że niektóre działki nie podpadały pod przepisy dekretu, a inne działki, jako części nieruchomości ziemskiej podpadały pod działanie tego dekretu. Brak wstrzymania postanowienie może zatem spowodować trudne do odwrócenia skutkiem jak również stoi w sprzeczności z interesami wielu mieszkańców Miasta B.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej: "p.p.s.a."), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z konstrukcji tej normy prawnej wynika, że to na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli uzna, że spełniona jest ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostaną wykonane. Żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona ma zatem obowiązek wykazać istnienie konkretnych i zindywidualizowanych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Chodzi tu o taką szkodę (majątkową lub niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. W przeciwnym przypadku, brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji/postanowienia uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienie NSA z dnia 18 maja 2004 r. sygn. akt FZ 65/04).
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanego wniosku, Sąd stwierdza, że skarżąca nie wykazała w sposób wystarczający, by istniały przesłanki uzasadniające udzielenie ochrony tymczasowej. Wniosek nie został bowiem poparty jakimkolwiek uzasadnieniem, jak i stosownymi dowodami.