Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Pirogowicz po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku I.B. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi I.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło decyzję Wójta Gminy N. z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie przekształcenia użytkowania wieczystego we własność nieruchomości położonych w R., oznaczonych jako działki nr [...] oraz nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] i ustalenia opłaty za przekształcenie niniejszych nieruchomości, a także rozłożenia na raty, oraz przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. I.B., reprezentowana przez r.pr. D.S., wniosła, za pośrednictwem organu, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2012 r., zawierając w niej wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) powoływanej dalej jako: "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże stosownie do art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Celem przewidzianej w tym przepisie ochrony tymczasowej jest uchronienie skarżącego przed skutkami wykonania zakwestionowanego aktu, które mogą być trudne do odwrócenia, po ewentualnym jego uchyleniu przez Sąd. Udzielenie tej ochrony odbywa się wyłącznie na wniosek. Przy czym żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. post. NSA z 25.01.2011 r., sygn. akt I OZ 36/11, Lex nr 741834).
W rozpoznawanej sprawie, wobec braku uzasadnienia przedmiotowego wniosku, strona skarżąca nie wykazała, że spełniona została którakolwiek z przesłanek wymienionych w wyżej cytowanym przepisie, zatem wniosek strony nie może zostać uwzględniony. Nie można bowiem przyjąć, że w sytuacji, gdy skarżąca nie wykazuje we wniosku ani na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków ani tych przesłanek w ogóle nie uzasadnia, to obowiązkiem sądu jest poszukiwanie tych okoliczności (por. post. NSA z 6.02.2009 r., sygn. akt II FZ 39/09).
Jednocześnie Sąd zwraca uwagę, że kwestionowana decyzja kasacyjna (uchyla decyzję organu I instancji i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia) jest rozstrzygnięciem, które ze swej istoty nie nadaje się do wykonania. Taka decyzja nie wywołuje bowiem skutków materialnoprawnych, lecz ma jedynie charakter procesowy. Nie wymaga żadnej czynności, którą strona mogłaby lub musiała wykonać dobrowolnie bądź w drodze egzekucji administracyjnej, aby doprowadzić do stanu, który jest zgodny z rozstrzygnięciem w niej zawartym. Nie przyznaje ona także stronie żadnych uprawnień ani nie nakłada na nią żadnych obowiązków. Zobowiązuje ona jedynie organ I instancji do ponownego rozpatrzenia sprawy. Ta okoliczność, niezależnie od braku uzasadnienia przedmiotowego wniosku, nie zezwala również na zastosowanie w sprawie instytucji wstrzymania jej wykonania.
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., orzekł jak sentencji postanowienia.