Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Powiatu [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi Powiatu [...] na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Postanowieniem z dnia [...] października 2012 r. nr [...] Wojewoda [...] stwierdził niedopuszczalność odwołania Zarządu Powiatu [...] od decyzji Starosty [...] z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania.
Pismem z dnia [...] listopada 2012 r. Zarząd Powiatu [...] działający w imieniu Powiatu [...] wniósł, za pośrednictwem organu, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] października 2012 r., zawierając w niej wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), powoływanej dalej jako "ppsa", sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie postanowienia, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z treści powyższego przepisu wynika, że podstawową przesłanką wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu jest istniejące realne niebezpieczeństwo zaistnienia takiej szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Celem omawianej instytucji jest zatem ochrona strony przed wystąpieniem nieodwracalnych skutków lub znacznej szkody przed zbadaniem przez sąd administracyjny legalności zaskarżonego aktu lub czynności. Z konstrukcji w/w normy prawnej wynika także, iż to na stronie spoczywa obowiązek wykazania przesłanek uzasadniających uwzględnienie wniosku, tj. przedstawienia takich okoliczności, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonego rozstrzygnięcia faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków.
W rozpoznawanej sprawie, wobec braku uzasadnienia przedmiotowego wniosku, strona skarżąca nie wykazała, że spełniona została którakolwiek z przesłanek wymienionych w wyżej cytowanym przepisie, zatem wniosek strony nie może zostać uwzględniony. Nie można bowiem przyjąć, że w sytuacji, gdy skarżący nie wykazuje we wniosku ani na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków ani tych przesłanek w ogóle nie uzasadnia, to obowiązkiem sądu jest poszukiwanie tych okoliczności (por. post. NSA z dnia 6 lutego 2009 r. sygn. akt II FZ 39/09).
Jednocześnie wskazać należy, że kwestionowane postanowienie jest rozstrzygnięciem, które ze swej istoty nie nadaje się do wykonania. Nie wymaga bowiem żadnej czynności, którą strona mogłaby lub musiała wykonać dobrowolnie bądź w drodze egzekucji administracyjnej, aby doprowadzić do stanu, który jest zgodny z rozstrzygnięciem w nim zawartym. Nie przyznaje ono także stronie żadnych uprawnień ani nie nakłada na nią żadnych obowiązków. Ta okoliczność, niezależnie od braku uzasadnienia przedmiotowego wniosku, nie zezwala również na zastosowanie w sprawie instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Mając na uwadze powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 61 § 3 i 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak sentencji postanowienia.