Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 10 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] [...] z siedzibą w [...] na orzeczenie Komisji Regulacyjnej do spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich z dnia [...] grudnia 2012 r. sygn. akt [...] w przedmiocie przeniesienia własności nieruchomości postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić Stowarzyszeniu [...][...] z siedziba w [...] kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu wpisu sądowego.
Stowarzyszenie [...][...] z siedzibą w [...] - dalej "Stowarzyszenie" pismem z [...] grudnia 2019 r. wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na orzeczenie Komisji Regulacyjnej do Spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich z [...] grudnia 2012 r. sygn. akt [...] - dalej: "orzeczenie", dotyczące nieruchomości położonej w [...][...], oznaczonej jako działki nr [...] i [....] (obręb [...][...] [Nr [...]]) nie posiadającej urządzonej księgi wieczystej, która stanowi cmentarz [...]; zarzucając mu rażące naruszenie art. 32 Konstytucji RP oraz art. 339 i art. 7 w zw. z art. 172 § 1 kc, jak również art. 77 § 1 w zw. z art. 80 K.p.a.
W uzasadnieniu skargi podnosiło, iż w postępowaniu zakończonym ww. orzeczeniem nie przyznano mu statusu strony, pomimo że Komisja Regulacyjna posiadała wiedzę, że w dacie wydania orzeczenia władało ono działkami nr [...] i [...] na zasadzie samoistnego posiadania. Naruszone zatem zostało prawo Stowarzyszenia do swobodnego i świadomego dysponowania majątkiem przez niego zarządzanym. Podniosło także, że ze względu na to, iż na dzień wejścia w życie ustawy z 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1798 ze zm.), teren cmentarza był we władaniu samoistnym Parafii Rzymsko - Katolickiej w [...][...], niemożliwe byłoby dokonanie zwrotu nieruchomości na rzecz Związku [...][...][...] w RP. Naruszałoby to bowiem prawa osoby trzeciej, o czym stanowi art. 30 ust. 4 powołanej ustawy. Stowarzyszenie stwierdziło również, że uznaje roszenia i prawa majątkowe Związku [...][...][...] w RP i posiada wolę przeniesienia własności nieruchomości objętej postępowaniem regulacyjnym na rzecz tego Związku.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty Stowarzyszenie wniosło o stwierdzenie nieważności orzeczenia oraz zobowiązanie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do podjęcia działań mających na celu przywrócenie władania terenem cmentarza w [...][...] skarżącemu, jak również o stwierdzenie, że zaskarżone orzeczenie nie podlega wykonaniu. Jednocześnie, w sytuacji gdyby sąd uznał, że skarga została złożona po terminie - Stowarzyszenie wniosło o rozpoznanie jej poprzez uznanie, że uchybienie terminu do jej złożenia nastąpiło bez winy skarżącego.
W odpowiedzi na skargę Komisja wniosła o jej odrzucenie jako wniesionej po upływie terminu, a w przypadku nie uwzględnienia powyższego wniosku o oddalenie skargi w całości jako niezasadnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
skargę należało odrzucić jako wniesioną po upływie terminu.
Do wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 13 marca 2013 r. w sprawie K 25/10 w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony był pogląd, że orzeczenia Komisji Regulacyjnej nie są decyzjami administracyjnymi wydanymi przez "inny podmiot" w rozumieniu art. 1 pkt 2 k.p.a., ani innymi aktami z zakresu administracji publicznej i nie można ich zaskarżyć do sądu administracyjnego. W przywołanym wyroku sąd konstytucyjny wywiódł, że wydawanie orzeczeń przez Komisję Regulacyjną stanowi przejaw działania szeroko pojętej administracji publicznej oraz, że podlegają one kontroli sądów administracyjnych. Trybunał nie przesądził jednak wówczas, charakteru tych orzeczeń, a więc czy stanowią one decyzję administracyjna, czy inny akt. Zagadnienie to rozstrzygnięto natomiast w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 kwietnia 2015 r. I SA/Wa 2479/14 oraz wydanym w wyniku wywiedzionej od niego skargi kasacyjnej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 kwietnia 2017 r. II OSK 2099/15, gdzie wyprowadzono konkluzje, że orzeczenia te stanowią decyzje administracyjne.