Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Sędzia WSA - Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. Z. o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] października 2013 r., nr [...] w sprawie ze skargi K. Z. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] października 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenie nieważności decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Decyzją z dnia [...] października 2013 r. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] - wydaną po wznowieniu postępowania zakończonego ostateczną decyzja Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia [...] października 1992 r., nr [...] - stwierdzając, że ww. decyzja wydana została z naruszeniem prawa, jednakże jej nie uchylił z uwagi na upływ terminu pięciu lat.
Pismem z dnia 4 listopada 2013 r. K. Z. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] października 2013 r., zawierając w niej wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazała, iż zgodnie z treścią pisma Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w [...] z dnia 18 czerwca 2010 r. Oddział odstąpił od zamiaru trwałego rozdysponowania (sprzedaży) przedmiotowej nieruchomości do czasu zakończenia postępowania administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) powoływana dalej jako: "P.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże stosownie do art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Celem przewidzianej w tym przepisie ochrony tymczasowej jest uchronienie skarżącego przed skutkami wykonania zakwestionowanego aktu, które mogą być trudne do odwrócenia, po ewentualnym jego uchyleniu przez Sąd. Udzielenie tej ochrony odbywa się wyłącznie na wniosek. Przy czym żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. post. NSA z 25.01.2011 r., sygn. akt I OZ 36/11, Lex nr 741834).
W ocenie Sądu zawarty w sprawie wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] października 2013 r., nr [...] nie został umotywowany zgodnie z wymogami wynikającymi z treści powołanego wyżej przepisu art. 61 § 3 P.p.s.a. W szczególności z treści uzasadnienia skargi nie wynika na czym miałoby polegać niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Podkreślić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wskazywał w swoich orzeczeniach, że na stronie zgłaszającej żądanie ciąży obowiązek dokładnego i szczegółowego umotywania wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2012, sygn. akt II OZ 358/12, LEX nr 1166174, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 977/12, LEX nr 1166164).
Podkreślić również należy, iż przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. tj. aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania oraz aktów na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą których zostają na niego nałożone obowiązki. Zaskarżona decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do takich aktów nie należy. W decyzji tej nie można bowiem odnaleźć takich praw i obowiązków, które mogłyby podlegać wykonaniu, zatem bezzasadne jest wnioskowanie o wstrzymanie jej wykonania. Tym samym nie zachodzi niebezpieczeństwo wystąpienia przesłanek określonych ww. art. 61 § 3 ustawy, uzasadniających wstrzymanie wykonania tej decyzji.
Zatem wniosek strony nie może zostać uwzględniony.
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.