Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Skarbu Państwa - Starosty G. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] października 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez gminę własności nieruchomości postanawia: odrzucić skargę.
Skarb Państwa - Starosta G. pismem z [...] listopada 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z [...] października 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez gminę własności nieruchomości.
Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcie Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z [...] października 2012 r. zostało doręczone stronie skarżącej w dniu [...] listopada 2012 r. Skarga z [...] listopada 2012 r. na decyzję organu II instancji wpłynęła zaś bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu [...] grudnia 2012 r., który [...] grudnia 2012 r. (data nadania w placówce pocztowej) przekazał ją Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej - zgodnie z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270; dalej: p.p.s.a).
Zgodnie z art. 53 § 1 p.p.s.a., skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd odrzuci skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia (58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
W myśl art. 54 § 1 p.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi. W związku z tym, że w obecnym stanie prawnym brak jest regulacji, która przewidywałaby konsekwencje wniesienia skargi bezpośrednio do sądu administracyjnego oraz określałaby czynności, jakie w takim wypadku powinien podjąć sąd, próbę uzupełnienia tej luki prawnej podejmuje się w drodze wykładni powołanego przepisu dokonywanej w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w piśmiennictwie dotyczącym postępowania sądowoadministracyjnego. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego dominuje pogląd, iż w przypadku wniesienia przez skarżącego skargi bezpośrednio do sądu, sąd ten powinien ją przesłać właściwemu organowi administracji publicznej celem nadania jej biegu. O zachowaniu ustawowego, trzydziestodniowego terminu do wniesienia skargi, decyduje wówczas data nadania skargi przez sąd w urzędzie pocztowym na adres właściwego organu administracji publicznej (tak m.in. postanowienie NSA z dnia 19 listopada 2008 r., I FSK 1668/08, postanowienie NSA z dnia 16 września 2008 r., II OSK 1489/07, postanowienie NSA z dnia 10 października 2007 r., II OSK 1433/07, postanowienie NSA z dnia 30 listopada 2006 r., sygn. akt II OSK 1674/06, wszystkie powołane orzeczenia publikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Podobne stanowisko prezentowane jest także w doktrynie (T. Woś (w:) T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz"., Warszawa 2008, s. 284).
Termin do wniesienia skargi należy więc uznać za zachowany nie tylko wtedy, gdy w ustawowym terminie strona nadała skargę w polskim urzędzie pocztowym na adres organu, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie, lecz także wtedy, gdy uczynił to sąd, do którego strona bezpośrednio skierowała skargę.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że datą wniesienia przedmiotowej skargi z [...] listopada 2012 r. jest dzień [...] grudnia 2012 r., tj. dzień nadania skargi przez WSA w Warszawie w urzędzie pocztowym celem przesłania jej do właściwego organu.
Mając na względzie ww. okoliczność, jak również to, że w niniejszej sprawie zaskarżona decyzja Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z [...] października 2012 r., nr [...] doręczona została skarżącemu w dniu [...] listopada 2012 r., stwierdzić należy, że skarga z [...] listopada 2012 r. została złożona z uchybieniem ustawowego trzydziestodniowego terminu przewidzianego do jej wniesienia.
Mając na uwadze powyższe Sąd, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.