Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Skiba po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy wniosku K. F. i D. A. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi K. F. i D. A. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia[...] listopada 2014 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia z mocy prawa własności nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
K. F. i D. A.wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...] wydaną w przedmiocie stwierdzenia nabycia z mocy prawa własności nieruchomości.
W skardze zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej, ponieważ właściciele prowadzą postępowanie sądowe w sprawie służebności przesyłu przeciwko PGNiG, po stronie którego w 2013 r., jako interwenient uboczny, wystąpiło Miasto P., obawiając się regresu pozwanego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 3 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie wykonania.
Ze wskazanej normy prawnej wynika obowiązek strony skarżącej wykazania przesłanek zawartych w powołanym przepisie, tj. określenie na jaką szkodę lub trudne do odwrócenia skutki może narazić wnioskodawcę wykonanie zaskarżonej decyzji. Pozytywne rozstrzygnięcie żądania strony zależy więc od spełnienia jednej z dwóch wymienionych wyżej przesłanek.
W niniejszej sprawie w ocenie Sądu wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie został poparty wskazaniem takich okoliczności, które uprawdopodobniałyby, a tym samym uzasadniały zastosowanie ochrony tymczasowej. Sąd stwierdza jednocześnie, że z akt postępowania administracyjnego nie wynika, aby w przedmiotowej sprawie zachodziło niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zaznaczyć należy, że o nieodwracalności skutku wynikającego z podjętego przez organ rozstrzygnięcia można mówić tylko wówczas, gdy wywołuje on stan, który w żadnych okolicznościach nie będzie mógł ulec zmianie lub zniesieniu. W orzecznictwie przyjmuje się, że chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. W szczególności będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego, lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 127/04 (niepubl.) oraz z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04 (Lex nr 281811)).
Skarżący nie wykazali, aby wykonanie zaskarżonej decyzji skutkować miało wyrządzeniem znacznej szkody lub trudnymi do odwrócenia skutkami. Nie uzasadnili bowiem jaka szkoda majątkowa im grozi, ewentualnie jakie trudne do odwrócenia skutki powstaną w wykonaniu zaskarżonej decyzji. Z uzasadnienia wniosku nie wynika też dlaczego szkoda, która może nastąpić, ma związek z wstąpieniem Prezydenta Miasta [ ...] jako interwenienta ubocznego w postępowaniu przed sądem powszechnym.
Jednocześnie, oceniając skutki jakie może wywołać kwestionowany przez skarżących akt, należy mieć na względzie, że orzeczenie stwierdzające nabycie nieruchomości zajętej pod drogę publiczną ma charakter deklaratywny, a więc jedynie potwierdza stan zaistniały na gruncie. Przy czym nieruchomości zajęte pod drogi publiczne, zgodnie z art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz.260 ze zm.) są wyłączone z obrotu, bowiem mogą stanowić tylko własność Skarbu Państwa albo właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy, dlatego też nie mogą zostać zbyte na rzecz innych podmiotów.
Mając powyższe na uwadze Sąd, w oparciu o art. 61 § 3 i § 5 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w postanowieniu.