Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Powiatu [...] [...] o wstrzymanie wykonania postanowienia Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] w sprawie ze skargi Powiatu [...] [...] na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...]stycznia 2012 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Pismem z dnia 14 lutego 2012 r. Zarząd Powiatu [....] [...], działający w imieniu Powiatu [...] [...], wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] stwierdzające niedopuszczalność odwołania Zarządu Powiatu [...] [...] od decyzji Starosty Powiatu [...] [...] z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...] ustalającej odszkodowanie za nieruchomość gruntową położoną w gminie [...], nr ewid.[...], w obrębie [...] Jednocześnie w skardze strona zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia z dnia [...] stycznia 2012 roku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej p.p.s.a.), Sąd, po przekazaniu skargi, może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W oparciu o cytowany przepis wskazać należy, że podstawową przesłanką wstrzymania wykonania rozstrzygnięcia jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przez co należy rozumieć sytuację, gdy szkoda (majątkowa, a także niemajątkowa) nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/2004).
Rozpatrując powołane przesłanki w odniesieniu do zaskarżonego w niniejszej sprawie postanowienia należy podnieść, że skoro wskazana w art. 61 § 3 p.p.s.a. szkoda lub trudne do odwrócenia skutki mają być rezultatem wykonania podjętego w sprawie rozstrzygnięcia to uznać należy, że przedmiotem ochrony tymczasowej w postaci zastosowania instytucji wstrzymania wykonania mogą być jedynie takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy przy tym rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie postępowania egzekucyjnego do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią rozstrzygnięcia zawartego w tym akcie. Rozstrzygnięciem takim nie jest na pewno postanowienie stwierdzające niedopuszczalność odwołania wydane w oparciu o art. 134 Kpa. Postanowienie to ogranicza się bowiem jedynie do stwierdzenia braku możliwości rozpoznania złożonego odwołania. Skoro zatem zaskarżone postanowienie nie nadaje się do wykonania, brak jest również możliwości jego wstrzymania.
Niemniej jednak podkreślenia wymaga fakt, że każdy wniosek o zastosowanie ochrony tymczasowej powinien być szczegółowo uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Nieodzowne jest w jej ramach wykazanie jednej z przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniach z dnia 25 maja 2004 r., sygn. akt FZ 71/04 (niepublikowane) i sygn. akt FZ 87/04 (niepublikowane) oraz z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04 (niepublikowane) podkreślił, iż na stronie ciąży obowiązek uzasadnienia wniosku, a w tym wskazania okoliczności uzasadniających jego uwzględnienie. Sąd administracyjny nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych w sprawie o wstrzymanie wykonania decyzji (postanowienia).
W rozpatrywanej sprawie skarżący nie uzasadnił wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, co również przemawia za odmową zastosowania ochrony z art. 61 p.p.s.a. Sąd w tym zakresie nie podejmuje bowiem działań z urzędu.
W świetle wskazanych okoliczności Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.