Skarga wpłynęła do Sądu w dniu 5 marca 2015 r. (data stempla pocztowego), a zatem zastosowanie w niniejszej sprawie znajdują przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.), powoływanego dalej jako "rozporządzenie".
Stosownie do treści § 18 ust. 1 pkt 1 lit c rozporządzenia stawka minimalna w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji w innej sprawie wynosi 240,00 złotych.
W myśl § 2 ust. 3 ww. rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty o których mowa w ust. 1 należy podwyższyć o stawkę podatku od towaru i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującego w dniu orzekania o tych opłatach. Obecnie stawka ta wynosi 23 %.
Zdaniem referendarza sądowego w niniejszej sprawie brak było podstaw do przyznania wyznaczonemu z urzędu pełnomocnikowi wynagrodzenia za czynności podejmowane w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że pełnomocnikowi ustanowionemu w ramach prawa pomocy należy się wynagrodzenie, w zakresie określonym w art. 250 powołanej ustawy, jedynie za pomoc prawną rzeczywiście udzieloną. Decyzja o przyznaniu pomocy prawnej oznacza, że Skarb Państwa przejmuje na siebie ciężar finansowy związany z wynagrodzeniem pełnomocnika z urzędu, a sąd, jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania. Oznacza to uprawnienie i obowiązek Sądu (referendarza sądowego) ustalenia, czy pomoc prawna rzeczywiście została udzielona (postanowienie NSA z dnia 22 grudnia 2004 r., sygn. akt OZ 720/04, ONSAiWSA 2005/5/93). W orzecznictwie wskazuje się również, że udzielenie pomocy prawnej przez pełnomocnika powinno zmierzać bezpośrednio do poprawy lub ochrony sytuacji prawnej osoby, której udzielana jest pomoc (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., sygn. akt I KZP 15/05, LEX nr 151472). Wskazuje się, iż nie ma obowiązku uwzględnienia każdego wniosku pełnomocnika o zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (postanowienie NSA z dnia 26 czerwca 2015 r. sygn. akt I OZ 648/15).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że adwokat K. P. został wyznaczony pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącego w postępowaniu sądowym w pierwszej instancji. Z akt sprawy wynika, że w dniu
3 sierpnia 2015 r. pełnomocnik przeglądał akta sprawy w czytelni Sądu oraz pismem z dnia 19 sierpnia 2015 r., sprecyzował skargę poprzez wskazanie, który organ nie wykonał wyroku Sądu. Jednocześnie pełnomocnik oświadczył, że popiera stanowisko oraz wnioski zawarte w skardze skarżącego z dnia 4 marca 2015 r.
Następnie sprawa została skierowana do rozpoznania w dniu
11 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym, a zatem bez udziału wyznaczonego pełnomocnika.