Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Lenart (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. G. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie uznania zażalenia za nieuzasadnione postanawia: odrzucić skargę.
G. G. pismem z dnia 28 kwietnia 2017 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] uznające jej zażalenie na bezczynność Wojewody [...] za nieuzasadnione.
W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej odrzucenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić, bowiem nie podlega ona kognicji sądów administracyjnych.
Przede wszystkim wskazać należy, że Sąd administracyjny rozpoznając skargę, w pierwszej kolejności bada, czy zaskarżony akt lub czynność organu administracji publicznej podlega kontroli tego sądu. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne został zaś określony w art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1647) zgodnie, z którym sądy administracyjne w zakresie swojej właściwości sprawują kontrolę pod względem legalności, to jest zgodności z prawem, działań lub zaniechań organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne, ma charakter ograniczony, co oznacza, że objęte są nią jedynie działania administracyjne wskazane w ustawie.
Szczegółowy katalog spraw objętych właściwością rzeczową sądów administracyjnych zawarty jest w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. 2016 r. poz. 718 ze zm.) - powoływana dalej jako "ppsa". Z treści tego przepisu wynika, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej poprzez orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
W ocenie Sądu niniejsza sprawa, zainicjowana skargą G. G. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2017 r. nie mieści się we wskazanym wyżej katalogu aktów i czynności poddanych kognicji sądu administracyjnego. Przedmiotem skargi jest bowiem postanowienie rozpoznające zażalenie skarżącej, złożone w trybie art. 37 kodeksu postępowania administracyjnego (dalej "kpa"). Zgodnie z tym przepisem na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 kpa, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 kpa lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (§1); Organ wymieniony w § 1, uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości.
W ugruntowanym już orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że wniesienie zażalenia w trybie art. 37 § kpa jest wyłącznie warunkiem formalnym niezbędnym do wystąpienia przez stronę ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ I instancji i nie może być traktowane jako odrębne i samodzielne postępowanie administracyjne.
Postanowienie organu administracji publicznej wyższego stopnia wydane na skutek zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie nie kończy postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga sprawy co do istoty, nie należy więc do kategorii orzeczeń wymienionych w ww. przepisie art. 3 § 2 pkt 2 ppsa.
Stwierdzić zatem należy, że skoro zaskarżone postanowienie Kolegium z dnia uznające zażalenie wniesione w trybie art. 37 kpa za nieuzasadnione, nie podlega jurysdykcji sądowoadministracyjnej, to nie może być przedmiotem oceny przez sąd administracyjny, a skoro niniejsza skarga nie jest objęta zakresem działania tego Sądu, jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
W świetle powyższego, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia