Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. R. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi J. R. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2011 r. znak: [...] w przedmiocie przekazania podania zgodnie z właściwością postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie całkowitym przez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego, którego wyznaczy Okręgowa Izba Radców Prawnych w W.
W odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu od skargi na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] marca 2011 r. w przedmiocie przekazania podania zgodnie z właściwością (wpis w wysokości 100 zł), J. R. złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W uzasadnieniu wniosku oraz w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, zawartym w urzędowym formularzu PPF, wnioskodawczyni podała, że ze względu na trudną sytuację materialną nie posiada środków finansowych na uiszczenie wpisu sądowego. Ze złożonego oświadczenia wynika, że wnioskodawczyni prowadzi gospodarstwo domowe samotnie. Utrzymuje się z zasiłku stałego w wysokości 444 zł. Z wyjaśnień składającej wniosek wynika, że duża część ww. świadczenia jest wydatkowana na leczenie (ok. 170-250 zł).
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Odnosząc powyższy warunek do przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych, stwierdzić należy, że skarżąca wykazała, iż nie posiada, jak również nie jest w stanie zgromadzić, jakichkolwiek oszczędności, które mogłyby zostać wykorzystane do poniesienia kosztów związanych z prowadzonym postępowaniem sądowym. Uzyskiwane przez stronę świadczenie jest na bardzo niskim poziomie, pozwala zaspokoić wyłącznie podstawowe potrzeby (konieczne utrzymanie), co wskazuje na niemożność wywiązania się przez skarżącą z nałożonego na nią obowiązku opłacenia kosztów postępowania w sposób samodzielny.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.