Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Radom po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego za wrzesień 2005 r. postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze na decyzję organu podatkowego skarżący wniósł o wstrzymanie jej wykonania, uzasadniając, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia szkód. Wskazał, że nie ma żadnego majątku i zobowiązany jest do płacenia alimentów na swoje małoletnie dzieci. Celem potwierdzenia swojej obecnej sytuacji, przedłożył zaświadczenie z Urzędu Pracy z dnia [...] listopada 2009 r. o statusie bezrobotnego bez prawa do zasiłku. Na poparcie swojego stanowiska, powołał się na postanowienie NSA z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. GZ 120/04.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, na które została wniesiona skarga, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Jak wynika z treści przytoczonej regulacji, powodem wstrzymania wykonania aktu może być prawdopodobieństwo wyrządzenia skarżącemu niepowetowanej szkody na skutek wykonania aktu, który następnie przez Sąd zostałby wzruszony. Instytucja przewidziana w art. 61 § 3 ustawy procesowej ma charakter wyjątku od zasady przewidującej, że ostateczna decyzja administracyjna podlega wykonaniu. W rezultacie, w postępowaniu przed sądami administracyjnymi wstrzymanie jej wykonania następuje tylko i wyłącznie na wniosek strony skarżącej. Co za tym idzie, to na wnioskodawcy ciąży obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających żądanie wniosku. Przy czym, jego uzasadnienie winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. Ponadto wskazane zdarzenia winny być w miarę możliwości stosownie udokumentowane.
Sąd, rozpoznając wniosek skarżącego, nie dopatrzył się możliwości wystąpienia przesłanek, które uzasadniałyby jego pozytywne rozpoznanie. Z treści wniosku wynika, że skarżący jest bezrobotny i płaci alimenty na małoletnie dzieci. Obie okoliczności zostały udokumentowane, przy czym wyrok o zasądzeniu alimentów skarżący przedłożył po wezwaniu celem rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Nie wskazano jednak, jaką szkodę lub nieodwracalne skutki mogłoby spowodować wykonanie zaskarżonej decyzji. Samo przytoczenie przesłanek wymienionych w przepisie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie może bowiem stanowić wystarczającej argumentacji dla pozytywnego rozpoznania wniosku.
Poza tym, jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 16 kwietnia 2008 r. (sygn. akt I FZ 155/08, Legalis), faktu egzekwowania obowiązku pieniężnego wynikającego z ostatecznej decyzji, nawet przy istnieniu trudnej sytuacji materialnej strony, nie można utożsamiać z przesłankami wstrzymania zaskarżonego aktu, przewidzianymi w art. 61 § 3 p.p.s.a. Trudna sytuacja materialna może mieć wpływ na przyznanie prawa pomocy, nie jest zaś wystarczającą okolicznością do pozytywnego ustosunkowania się do przedmiotowego wniosku.
Dodać trzeba, że wykonanie decyzji zawsze powoduje określone konsekwencje finansowe, jednakże nie zawsze musi się to łączyć z powstaniem nieodwracalnych skutków, czy wyrządzeniem znacznej szkody. Skarżący - jak sam to wskazał w uzasadnieniu wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu - nie dysponuje żadnym majątkiem. Sytuacja taka natomiast skutkuje niemożliwością egzekucji zobowiązania podatkowego, określonego zaskarżoną decyzją. W rezultacie nie może być mowy o występowaniu prawdopodobieństwa powstania jakichkolwiek skutków lub szkody, będącego przesłanką pozytywnego rozpoznania przedmiotowego wniosku.
Co do postanowienia, na które skarżący się powoływał, to orzeczeniem tym Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie wskazując, że wnioskodawca nie przedstawił żadnych dokumentów źródłowych potwierdzających okoliczności, na które się powoływał. Skarżący wprawdzie takie dokumenty przedłożył, ale - jak już wyżej zostało już wskazane - nie były one wystarczające dla uznania jego wniosku jako zasadnego.
Wobec powyższego, na podstawie powołanego wyżej art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd postanowił jak w sentencji.