Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Sobielarska po rozpoznaniu w dniu 8 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. C. na bezczynność Prezydenta W. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia 27 kwietnia 2009 r. J. C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta W. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej.
Zarządzeniem z dnia 6 sierpnia 2009 r. skarżący został wezwany do udzielania w terminie 7 dni informacji, czy w sprawie objętej niniejszą skargą wnosił w trybie art. 37 § 1 kpa zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.
W odpowiedzi na powyższe wezwanie w piśmie z dnia 17 sierpnia 2009 r. J. C. oświadczył, że cofa skargę z uwagi na wydanie decyzji przez Prezydenta W.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na wstępie należy podkreślić, że merytoryczne rozpatrzenie wniosku o cofniecie skargi jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy skarga nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu. Jeśli skarga zawiera takie braki, sąd skargę odrzuca, nie badając dopuszczalności cofniecie skargi.
Dokonując zatem wstępnej kontroli przedmiotowej skargi, Sąd stwierdził, że jest ona niedopuszczalna. W tej sytuacji Sąd nie jest władny rozpatrzeć wniosku J. C. o cofniecie skargi.
Na podstawie art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2004 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one stronie w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Zgodnie zaś z treścią art. 37 § 1 kpa w przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia.
Zatem wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu jest możliwe wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 kpa, ponieważ zażalenie, o którym mowa w tym przepisie, jest równoznaczne ze środkiem odwoławczym w rozumieniu art. 52 § 1 powołanej ustawy.
Z akt administracyjnych sprawy, a także z pisma J. C. z dnia 17 sierpnia 2009 r. nie wynika, aby wnosił on zażalenie na bezczynność Prezydenta W. do organu wyższego stopnia.
Skoro skarżący przed wniesieniem skargi na bezczynność Prezydenta W. nie wniósł zażalenia w trybie art. 37 kpa, a więc nie wyczerpał przysługujących mu środków zaskarżenia, to skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.