Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Lenart po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. W. na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r. M. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], ozn. jako "Nieruchomość w [...] nr [...]" dz. nr [...], ozn. obecnie jako działka nr [...] o pow. [...] m2 i działka nr [...] o pow. [...] m2 - obie z obrębu [...] oraz zwrot części budynku posadowionego na działce nr [...] z obrębu [...]. Zarządzeniem z dnia 24 września 2019 r. Przewodnicząca Wydziału I Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wezwała skarżącego do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w kwocie 100 zł w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie zostało doręczone skarżącemu w dniu 8 października
2019 r.
W piśmie z dnia 14 października 2019 r. skarżący oświadczył, że cofa skargę.
Po sprawdzeniu w rejestrze opłat sądowych Sądu w dniu 18 października 2019 r. nie zidentyfikowano wpłaty w kwocie 100 zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 230 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), dalej jako: p.p.s.a., od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały, a pismami, o których mowa w § 1, są skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania. Stosownie do art. 220 § 1 p.p.s.a. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata.
Z kolei w myśl art. 220 § 3 p.p.s.a. skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania, od której pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlega odrzuceniu przez sąd.
Skoro skarżący, pomimo prawidłowego wezwania i prawidłowego pouczenia o skutkach nieuiszczania wpisu oraz upływu zakreślonego terminu, nie uiścił należnego wpisu od skargi, to skarga na podstawie art. 220 § 3 p.p.s.a. podlegała odrzuceniu.
Sąd nie uwzględnił oświadczenia skarżącego o cofnięciu skargi, gdyż merytoryczne rozpatrzenie wniosku o cofnięcie skargi jest dopuszczalne, jeżeli skarga nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu. Jeżeli skarga zawiera braki (w tym braki fiskalne) sąd ją odrzuci (por. postanowienie NSA z dnia
10 czerwca 1987 r., SA/Gd 537/87, OSP 1990, z. 4, poz. 207). W orzecznictwie powszechnie aprobowany jest pogląd, że badanie dopuszczalności złożonego oświadczenia o cofnięciu skargi, jak i umorzenie postępowania sądowego na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. może mieć miejsce tylko wówczas, gdy skarga została wniesiona skutecznie, tj. gdy wszczęła postępowanie sądowoadministracyjne.
W konsekwencji powyższego należy przyjąć, że cofnięcie skargi jako czynność dyspozycyjna strony (rozumiana jako wyraz przyznanego prawa do rozporządzalności skargą) może mieć miejsce tylko wówczas, gdy skarga jest dopuszczalna i nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu (por. postanowienie NSA z dnia
3 stycznia 2008 r., I OSK 1829/07, dostępne na http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 220 § 3 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.