Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym Przewodniczący Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I.K. na przewlekłość Prezydenta W. w przedmiocie rozpoznania wniosku o ustanowienie użytkowania wieczystego postanawia: odrzucić skargę.
I. K. pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na "postępowanie Prezydenta W. w sprawie zwrotu nieruchomości przy ul. [...] w W.". Z uzasadnienia skargi wynika jednak, że dotyczy ona przewlekłego prowadzenia przez Prezydenta W. postępowania w sprawie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do ww. nieruchomości.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje.
Stosownie do art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270; zwanej dalej: p.p.s.a.), który to przepis wprowadza zasadę pierwszeństwa postępowania administracyjnego w stosunku do postępowania sądowego, skargę do sądu administracyjnego można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, o ile służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie.
Z powołanych regulacji wynika zatem, że wyczerpanie stosownych środków zaskarżenia jest podstawową przesłanką dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego.
W przypadku skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania, przed jej wniesieniem do Sądu, strona winna wyczerpać środek prawny określony w art. 37 Kpa, zgodnie z którym na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 Kpa, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 Kpa lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronom przysługuje zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Zażalenie to służy kwestionowaniu przekroczenia maksymalnego ustawowego terminu załatwienia sprawy przez organ administracyjny. Organ wyższego stopnia uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Dopiero stanowisko tego organu upoważnia stronę postępowania do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Jak wynika z akt administracyjnych sprawy, I. K. zażalenia takiego do właściwego organu, tj. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., nie skierowała. W piśmie z dnia 26 czerwca 2012 r. pełnomocnik skarżącej W.K. stwierdził, że zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. było składane czterokrotnie, co jednak nie ma potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Czterokrotnie bowiem strona wnosiła odwołanie od decyzji organu I instancji w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, co nie jest tożsame z wniesieniem zażalenia w trybie art. 37 Kpa na niezałatwienie sprawy w terminie. W aktach administracyjnych sprawy znajduje się co prawda pismo pełnomocnika skarżącej z dnia 30 sierpnia 2010 r. skierowane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. , zatytułowane "skarga na przewlekłe postępowanie Urzędu W", w którym wnioskuje on o zastosowanie art. 38 Kpa wobec pracowników urzędu, jednak pismo to zostało zakwalifikowane przez organ jako skarga wniesiona w trybie art. 227 Kpa, co do której Prezydent W. ustosunkował się pismem z dnia 2 grudnia 2010 r. Ponadto skarżąca nie zakwestionowała kwalifikacji prawnej ww. podania z dnia 30 sierpnia 2010 r. Tym samym Sąd stwierdził, że przed wniesieniem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na przewlekłość Prezydenta W., skarżąca nie wyczerpała trybu przewidzianego w art. 37 § 1 Kpa.
Wniesienie skargi do sądu administracyjnego przed wcześniejszym wykorzystaniem przez skarżącego przysługującego mu środka odwoławczego na drodze administracyjnej w postaci zażalenia na przewlekłe prowadzenie przez organ postępowania, czyni przedmiotową skargę niedopuszczalną.
Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.