Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Miernik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. L. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania postanawia: odrzucić skargę.
W dniu 2 lipca 2012 r. M. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem organu, skargę na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją tego organu z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] udzielającą Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości położonej w Dzielnicy [...][...], w obrębie [...], oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. skierowanym do Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wskazał na bezczynność Wojewody w niniejszej sprawie. Do skargi załączono pismo skarżącego złożone przez niego osobiście w dniu 2 lipca 2012 r. w Kancelarii Głównej Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, zatytułowane "Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa - zażalenie na bezczynność Wojewody [...]".
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie i wskazał, że przed wniesieniem skargi do Sądu skarżący nie wniósł zażalenia na bezczynność do organu wyższego stopnia, a zatem nie wyczerpał administracyjnych środków zaskarżenia bezczynności organu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), powoływana dalej jako "P.p.s.a.", skargę do sądu administracyjnego wnosi się po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 P.p.s.a.). W przypadku, gdy stronie przysługuje prawo wniesienia jednego z tych środków, wniesienie skargi do sądu administracyjnego jest niedopuszczalne. Stosownie natomiast do treści art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Z powołanych przepisów jednoznacznie wynika, że warunkiem prawidłowego wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu administracyjnym. Warunek ten dotyczy także bezczynności organu. Jak wynika bowiem z treści art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), powoływana dalej jako "kpa", na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Po wniesieniu zażalenia w trybie art. 37 kpa na bezczynność organu rozpatrującego sprawę, organ wyższego stopnia może wyznaczyć dodatkowy termin na załatwienie sprawy, zarządzić wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 37 § 2 kpa). Dopiero po wyczerpaniu tego trybu strona może wnieść skargę zarówno na bezczynność danego organu, jak i na przewlekłe prowadzenie przez ten organ postępowania. Przy tym zgodnie z orzecznictwem i doktryną skarga jest dopuszczalna niezależnie od pozytywnego, czy negatywnego stanowiska zajętego przez organ wyższego stopnia (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 30 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Bk 66/10).