Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Skiba po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. T., A. R. na przewlekłość Prezydenta [...] w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o ustalenie odszkodowania za nieruchomość postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia 6 lutego 2012 r. A. R. i M. T. wniosły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłość Prezydenta [...] w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o przyznanie odszkodowania za nieruchomość położoną w [...] przy ul. [...].
W odpowiedzi na wezwanie Sądu z dnia 15 maja 2012 r., skarżące poinformowały, że nie one, ale inny uczestnik postępowania administracyjnego M. W. występowała w trybie art. 37 Kpa, z zażaleniem na niezałatwienie przez Prezydenta [...] sprawy o odszkodowanie za nieruchomość. Skarżące wskazały, że sprawa dotyczy tej samej nieruchomości, a one same zgadzają się z treścią zażalenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej ppsa, skargę do sądu administracyjnego wnosi się po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 ppsa). W przypadku, gdy stronie przysługuje prawo wniesienia jednego z tych środków, wniesienie skargi do sądu administracyjnego jest niedopuszczalne. Z przepisów tych jednoznacznie wynika, że warunkiem prawidłowego wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu administracyjnym.
Przepis art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej "kpa") stanowi z kolei, że na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
Jak wynika z akt administracyjnych sprawy A. R. i M. T., przed wniesieniem skargi do Sądu, nie wystąpiły skutecznie - w trybie art. 37 § 1 kpa - do organu wyższego stopnia z zażaleniem na niezałatwienie przez Prezydenta [...] sprawy w terminie określonym w art. 35 kpa, a zatem nie wyczerpały środków zaskarżenia, o którym mowa w art. 52 § 1 ppsa.
Zdaniem Sądu niezasadnym jest, powoływanie się przez skarżące na zażalenie wnoszone w toku postępowania przez inną osobę, nawet w sytuacji gdy dotyczy ono tego samego przedmiotu. Podkreślić należy, że wniesienie tego środka przysługuje każdej ze stron postępowania z osobna. Z kolei przywołany powyżej przepis art. 52 § 1 ppsa, wyraźnie stanowi, że skargę do sądu administracyjnego można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia. Skarżące nie występując z zażaleniem nie wyczerpały środka zaskarżenia, przez co nie otworzył sobie możliwość do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Skarga zatem jako niedopuszczalna, podlega odrzuceniu.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa, orzeczono jak w sentencji postanowienia.