Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Antoni Hanusz (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D.P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2977/10 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi D.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 8 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku wyrównawczego za lata 1990 i 1991. postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
II FSK 1292/11
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 grudnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 2977/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę D.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 8 września 2010 roku Nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku wyrównawczego za 1990 i 1991 rok. Z uzasadnienia powyższego postanowienia wynika, skargę wniesiono z uchybieniem terminu, o którym mowa w art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej u.p.p.s.a. Sąd przyjął, że w rozpoznawanej sprawie zaskarżoną decyzję doręczono skarżącemu w dniu 13 września 2010 r., zatem termin do wniesienia skargi upływał z dniem 13 października 2010 r. Tymczasem skarga w niniejszej sprawie wniesiona została w dniu 14 października 2010 r., a więc już po upływie terminu do dokonania tej czynności. W tej sytuacji, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaistniały podstawy do odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a.
W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego D.P. zaskarżył wskazane powyżej postanowienie w całości zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 149 Ordynacji podatkowej w związku z art. 145 i 147 § 1 Ordynacji podatkowej oraz w zw. art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Do naruszenia tego dojść miało poprzez przyjęcie, że doręczenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej do rąk osoby dorosłej przebywającej w mieszkaniu ustanowionego pełnomocnika dla doręczeń, bez sprawdzenia czy przysługuje jej status domownika. Osoba ta wedle autora skargi kasacyjnej, nie zobowiązała się do oddania korespondencji adresatowi "(ustanowionemu pełnomocnikowi)".
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie ww. postanowienia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. Złożono również wniosek o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a zatem należało ją oddalić. Rozpoznając skargę kasacyjną, stosownie do art. 183 § 1 u.p.p.s.a., a więc w granicach podniesionych w niej zarzutów ich uzasadnienia oraz przedstawionych wniosków, należy powiedzieć, że nie zasługują na uwzględnienie zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 oraz art.147 § 1 Ordynacji podatkowej. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na nieskuteczne, z punktu widzenia wymogów materialnych skargi kasacyjnej zawartych w art. 176 u.p.p.s.a., sformułowanie zarzutu naruszenia art. 145 Ordynacji podatkowej. Strona wnosząca skargę kasacyjną nie sprecyzowała bowiem który konkretnie przepis art. 145 tej ustawy miałby zostać naruszony przez Sąd. Prawidłowe a zarazem skuteczne sformułowanie zarzutów skargi kasacyjnej wymaga dokładnego sprecyzowania normy, której miałby uchybić Sąd pierwszej instancji poprzez wskazanie nie tylko numeru artykułu naruszonego przepisu ze wskazaniem ustawy w której przepis ten się znajduje, lecz także i paragrafu ustępu i punktu, jeżeli dana jednostka redakcyjna takie oznaczenia posiada. Zarzut skargi kasacyjnej powinien być z uwagi na treść art. 183 § 1 u.p.p.s.a. oraz art. 176 tej ustawy tak sformułowany i uzasadniony, by sąd kasacyjny nie musiał domyślać się ani tym bardziej poszukiwać wytykanych wad orzeczenia sądu pierwszej instancji. Tymczasem z rozpoznawanej skargi kasacyjnej nie wynika, który konkretnie przepis art. 145 Ordynacji podatkowej miałby zostać naruszony przez Sąd. Z akt administracyjnych sprawy nie wynika natomiast by w toku postępowania przed organami podatkowymi skarżący działał przez przedstawiciela (art. 145 § 1 Ordynacji podatkowej) albo przez ustanowionego w sprawie pełnomocnika (art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej), co uzasadniać miałoby konieczność doręczania tym podmiotom pism w tym także i kończącej postępowanie decyzji administracyjnej. Znajdujący się w aktach sprawy odpis Upoważnienia (karta 44) obejmuje jedynie uprawnienie E.C. do odbioru korespondencji adresowanej do skarżącego, co nie jest równoznaczne z udzieleniem mu pełnomocnictwa do występowania w imieniu i na rzecz skarżącego w toku postępowania podatkowego oraz sądowadministarcyjnego. Tylko udzielenie takiego pełnomocnictwa oraz złożenie go do akt sprawy uzasadniałoby obowiązek adresowania oraz doręczania korespondencji pełnomocnikowi. W rozpoznawanej sprawie nie miało to jednak miejsca. Analiza akt administracyjnych sprawy prowadzi również do przekonania, że w toku postępowania przed organami podatkowymi strona skarżąca nie ustanowiła pełnomocnika do doręczeń i nie zgłosiła tej okoliczności poprzez złożenie stosownego dokumentu do akt sprawy. Z tej przyczyny również zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd art. 147 § 1 w związku z art. 122 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nie mógł zostać uznany za usprawiedliwiony. Wreszcie nie można zgodzić się ze stanowiskiem autora skargi kasacyjnej stosownie do którego, w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca w dniu 13 września 2010 roku doręczenie zastępcze decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 8 września 2010 roku, na zasadach uregulowanych w art. 149 Ordynacji podatkowej. Treść dokumentu urzędowego jakim jest pismo Poczty Polskiej z dnia 21 grudnia 2010 roku podpisane przez K.S., Dyrektora Oddziału Rejonowego (karta 18) wskazuje bowiem, że przesyłkę zawierającą decyzję doręczono pod wskazany w aktach sprawy adres do doręczeń w dniu 13 września 2010 roku. Przesyłkę tę, stosownie do treści wynikającej z opisanego powyżej dokumentu odebrał dorosły domownik, A.M. W rozpoznawanej sprawie mamy zatem do czynienia z domniemaniem doręczenia w dniu 13 września 2010 roku przesyłki, o którym mowa w art. 149 Ordynacji podatkowej. Domniemania tego strona wnosząca skargę kasacyjną nie wzruszyła. Wskazując na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 u.p.p.s.a. oraz art. 182 § 1 tej ustawy, orzekł jak w sentencji.