Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa ma skłaniać organ interpretacyjny do refleksji nad wyrażonym w interpretacji własnym stanowiskiem. Dotychczas prezentowana wykładnia analizowanych przepisów w orzecznictwie sądowym, do której strona się zastosowała, pozbawia organ jakiejkolwiek motywacji do dokonywania oceny wezwania w ramach udzielonej odpowiedzi. Jak słusznie podkreślił NSA w powołanym powyżej postanowieniu z 10 września 2014 r., że określony w art. 52 § 1 i § 3 P.p.s.a. warunek dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego, jakim jest wyczerpanie środków zaskarżenia lub wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, może być uznany za spełniony w sposób odpowiadający celowi jego ustanowienia tylko wtedy, gdy wezwanie do usunięcia naruszenia prawa może wywrzeć skutek rzeczywisty, już to w postaci uchylenia przez organ zaskarżonego aktu, już to przez uznanie przez stronę racji organu wskutek zapoznania się z argumentacją zawartą w odpowiedzi na wezwanie. Osiągnięcie tego celu wymaga jednak, z jednej strony zapewnienia organowi administracji czasowej możliwości merytorycznego odniesienia się do zarzutów podniesionych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, a z drugiej strony - odczekania przez stronę postępowania na rezultat wniesionego przez nią wezwania. W konsekwencji znajduje uzasadnienie stanowisko, że w przypadku zastosowania trybu wezwania do usunięcia naruszenia prawa i nieudzielenia przez organ odpowiedzi na to wezwanie, skargę do sadu administracyjnego można wnieść między trzydziestym a sześćdziesiątym dniem, licząc od dnia wniesienia wezwania, natomiast jeżeli odpowiedź zostanie udzielona - termin do wniesienia skargi wynosi trzydzieści dni od dnia doręczenia odpowiedzi. Taka wykładnia odpowiada zarówno literalnemu brzmieniu przepisu, jak również służy realizacji celu, dla którego został on ustanowiony. Ponadto daje organowi czas na merytoryczne udzielenie odpowiedzi na wezwanie i jednocześnie gwarantuje stronie trzydziestodniowy termin na wniesienie skargi do sądu na wypadek, gdyby organ odpowiedzi nie udzielił.
Z zaprezentowanych powyżej przyczyn Sąd odstąpił od dotychczas prezentowanej linii orzecznictwa, w tym m.in. zawartej w postanowieniu z 27 września 2012 r., II FSK 1650/12 oraz uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów NSA z 2 kwietnia 2007 r. (II OPS 2/07, ONSAiWSA 2007, nr 3, poz. 60).
Z tych wszystkich względów, na podstawie art.189 w zw. z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.