W przypadku śmierci strony w trakcie postępowania sądowego w sprawie ze skargi na indywidualną interpretację podatkową, o której mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60), postępowanie to umarza się na podstawie art. 161 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270), bowiem przedmiot sprawy odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jan Rudowski, po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 39/12 w sprawie ze skargi K. B. na interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy) z dnia 19 października 2011 r., nr ITPB2/415-694/11/BM w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych postanawia 1) umorzyć postępowanie kasacyjne; 2) zwrócić Ministrowi Finansów (organowi upoważnionemu: Dyrektorowi Izby Skarbowej w Bydgoszczy) z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie uiszczony wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 zł (słownie: sto złotych).
1. Wyrokiem z dnia 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 39/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi K. B., uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów (organu upoważnionego: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy) z dnia 19 października 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych (w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu mieszkalnego w drodze umowy dożywocia).
2. Od powyższego orzeczenia w dniu 25 kwietnia 2012 r. Minister Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy) wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną żądając jego uchylenia i rozpoznania skargi, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
3. W dniu 20 sierpnia 2013 r. K. B. zmarła (odpis aktu zgonu - k. 21).
4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
4.1. Śmierć strony postępowania na gruncie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej jako: "p.p.s.a.") powoduje, w zależności od kategorii przedmiotu sprawy, konieczność zawieszenia lub umorzenia toczącego się postępowania sądowego. Sąd zawiesza postępowanie z urzędu w razie śmierci strony lub jej przedstawiciela ustawowego, utraty przez nich zdolności procesowej, utraty przez stronę zdolności sądowej lub utraty przez przedstawiciela ustawowego charakteru takiego przedstawiciela (art. 124 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Nie zawiesza się postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego (art. 124 § 3 p.p.s.a.). Stosownie natomiast do art. 161 § 1 pkt 2 p.p.s.a. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego, chyba że udział w sprawie zgłasza osoba, której interesu prawnego dotyczy wynik tego postępowania. W każdej więc sprawie, w sytuacji potwierdzenia śmierci strony (sąd musi bowiem dysponować pewną informacją w tym zakresie - por. postanowienie NSA z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. akt I OZ 6/13, publik. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl) należy rozważyć, czy przedmiot postępowania odnosi się "wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego".
W rozpatrywanym stanie faktycznym zweryfikować zatem należy, czy sprawa ze skargi K. B. na indywidualną interpretację Ministra Finansów z dnia 19 października 2011 r. dotyczy praw i obowiązków ściśle związanych z osobą skarżącego.
4.2. Instytucję indywidualnej interpretacji podatkowej regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60). Jej istota polega na tym, że w sytuacji, w której podatnik na tle konkretnego stanu faktycznego - który już miał miejsce lub dopiero nastąpi - ma wątpliwości co do wykładni danego przepisu może złożyć do Ministra Finansów wniosek o wydanie w jego sprawie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Indywidualna interpretacja prawa jest ukształtowanym przez Ministra Finansów i wydanym na wniosek zainteresowanego wzorem wykładni praw, który zawiera reguły wykładni i rozumienia pojęć oraz zwrotów obowiązującego prawa dla sytuacji faktycznej istniejącej lub mogącej zaistnieć w przyszłości, a opisanej we wniosku o interpretację (H. Dzwonkowski, Charakter prawny indywidualnych interpretacji podatkowych - wybrane zagadnienia, [w:] Stanowienie i stosowanie prawa podatkowego. Księga Jubileuszowa Profesora Ryszarda Mastalskiego, Wrocław 2009, str. 143). Rozstrzygnięcie zawierające interpretację prawa podatkowego (podobnie jak odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa) nie jest rozstrzygnięciem władczym (por. postanowienie NSA z dnia 9 grudnia 2010 r., I GSK 11/10, publik. CBOSA). Nie ma także charakteru aktu stosowania prawa. Organ podatkowy, wydając interpretację, nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jedynie przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej, której zakres przedmiotowy w tym wypadku jest zakreślony stanem faktycznym przedstawionym przez pytającego we wniosku (art. 14c Ordynacji podatkowej).