Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA (del.) Andrzej Jagiełło po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2011r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. S. A. w K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 grudnia 2010 r. sygn. akt I SAB/GL 10/10 w przedmiocie odrzucenia skargi K. S. A. w K. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. w przedmiocie podatku od nieruchomości postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2010r. sygn. akt I SAB/Gl 10/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę K. S. A. w K. (dalej: Spółki) na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. w przedmiocie podatku od nieruchomości.
W uzasadnieniu postanowienia wskazał, że pismem z dnia 9 września 2010 r. Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. dotyczącą rozpatrzenia odwołania od decyzji Wójta Gminy M. z dnia 7 lutego 2005r. nr [...] dotyczącej zwrotu nadpłaconego podatku od nieruchomości za 1994r. Postanowieniem Sądu z dnia 2 grudnia 2010 r. wezwano pełnomocnika strony skarżącej do złożenia w terminie 7 dni kopii wezwania do usunięcia naruszenia prawa wraz z dowodem jego doręczenia organowi - pod rygorem odrzucenia skargi. W piśmie z dnia 6 grudnia 2010 r. pełnomocnik skarżącej poinformował, iż wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa nie było składane, z uwagi na brak takiego wymogu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił, że w przypadku bezczynności samorządowego kolegium odwoławczego nie przysługuje środek prawny w postaci ponaglenia - art. 141 § 1 Ordynacji podatkowej (dalej: Ord. pod.). Jednak warunkiem wniesienia skargi w takim przypadku jest poprzedzenie jej wezwaniem, o którym mowa w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej: p.p.s.a.). Wniesienie skargi na bezczynność nie jest obwarowane terminem a możliwość jej złożenia uwarunkowana jest, natomiast wezwaniem organu pozostającego w bezczynności do usunięcia naruszenia prawa. Jak wskazał Sąd, zgodnie z art. 52 § 4 p.p.s.a., w przypadku innych, niż wymienione w art. 52 § 3 p.p.s.a., aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Obowiązek ten dotyczy nie tylko aktów w znaczeniu pozytywnym, ale także bezczynności jako aktu zaniechania podjęcia działań nakazanych przez prawo.
W rozpoznawanej zaś sprawie skarżąca obowiązku tego nie dopełniła. Skoro brak możliwości ponaglenia, w trybie opisanym w art. 141 Ord. pod. nie uchyla obowiązku, o którym mowa w art. 52 § 3 i § 4 p.p.s.a., to wniesienie skargi w niniejszej sprawie było niedopuszczalne a zatem należało ją odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a
Na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę kasacyjną wniosła K. S. A. w K., która wskazując na postawę z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zaskarżyła je w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 52 § 3 i 4 i art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. i domagała się jego uchylenie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez ten Sąd. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Spółka podniosła, że wydane przez Sąd pierwszej instancji postanowienie jest błędne i powinno zostać uchylone w całości. Jej zdaniem, nie jest możliwe wskazanie takiego przypadku aby na skarżącym ciążył obowiązek wezwania do usunięcia naruszenia prawa z uwagi zarówno na treść art. 52 § 3 jak i art. 52 § 4 p.p.s.a. Możliwa jest zaś jedynie taka sytuacja, w której w stosunku do skarżącego powyższy obowiązek da się wywieść, bądź to tylko z jednego z wymienionych przepisów, bądź też obowiązek taki w ogóle nie występuje. Powyższe tymczasem uszło uwadze Sądu, który w zaskarżonym postanowieniu postawił wobec Spółki zarzut, iż ta nie dopełniła obowiązku, o którym mowa w art. 52 § 3 i § 4 p.p.s.a. W konsekwencji, zaś z tak sformułowanego zarzutu nie wiadomo, który z rozpatrywanych przepisów obligował ją do takiego zachowania. Skarżąca wyjaśniła, że przepis art. 52 § 3 p.p.s.a. mógłby mieć zastosowanie jedynie do bezczynności w kategorii spraw określonych w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a., w tych, natomiast kategoriach nie mieści się złożone przez nią odwołanie od decyzji. Z treści przepisu art. 52 § 3 p.p.s.a. nie można zatem wywieść, aby w przypadku niezałatwienia w terminie przez samorządowe kolegium odwoławcze sprawy dotyczącej odwołania od decyzji, przed złożeniem skargi na bezczynność zachodziła konieczność uprzedniego wezwania tego organu do usunięcia naruszenia prawa. Z kolei przepis art. 52 § 4 p.p.s.a. odnosi się do "innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi". W przypadku decyzji podatkowej środek taki jednak przysługuje. Nie mieści się więc ona, w znaczeniu pozytywnym, w kategorii "innych aktów" a skoro tak, to bezczynność w przedmiocie rozpatrzenia złożonego od tej decyzji odwołania nie może wchodzić w zakres spraw, do których odnosi się art. 52 § 4 p.p.s.a. Konkludując skarżąca stwierdziła, że w przypadku nierozpatrzenia w terminie odwołania od decyzji przez samorządowe kolegium odwoławcze, złożenie skargi na bezczynność nie jest uzależnione od uprzedniego wystosowania wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Oznacza to, że brak było podstaw do odrzucenia skargi.