Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Grzegorz Borkowski po rozpoznaniu w dniu 9 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia Z.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 561/08 pozostawienia wniosku bez rozpoznania w sprawie ze skargi Z.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z dnia 22 września 2008 r. nr (..) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r. postanawia oddalić zażalenie.
Zaskarżonym zarządzeniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie pozostawił bez rozpoznania wniosek Z.Z. o wyłączenie wszystkich sędziów i asesorów WSA w Olsztynie od rozpoznania sprawy ze skargi Z.Z. w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału I WSA w Olszynie z dnia 24 lutego 2009r. wezwano skarżącego do uzupełnienia w.w. wniosku poprzez wskazanie z imienia i nazwiska osób których wniosek dotyczy oraz o uprawdopodobnienie przyczyn ich wyłączenia. Po bezskutecznym upływie wskazanego w zarządzeniu siedmiodniowego terminu, Sąd zarządził pozostawienie sprawy bez rozpoznania.
Zażaleniu Z.Z. zaskarżył powyższe zarządzenie, zarzucając naruszenie norm zawartych w Konstytucji RP oraz przepisów ustawy Prawo o postępowanie przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej ppsa) poprzez wydanie w.w. zarządzenia przez nieuprawnionego sędziego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 20 §1 ppsa strona postępowania sądowoadministracyjnego może, na piśmie lub do protokołu w trakcie posiedzenia w sądzie, zgłosić wniosek o wyłączenie sędziego, uprawdopodabniając przyczyny wyłączenia. Mocą art. 20 § 3 ppsa do czasu rozstrzygnięcia sprawy o wyłączenie, sędzia może spełniać jedynie czynności nie cierpiące zwłoki. Powyższy przepis znajduje swoje uzupełnienie w art. 22 ppsa, określającym procedurę rozstrzygania o wyłączeniu sędziego, do czego właściwy jest sąd administracyjny, w którym sprawa się toczy.
Niniejsza sprawa dotyczy zgłoszonego pisemnie przez Stronę wniosku o wyłączenie wszystkich sędziów i asesorów WSA w Olsztynie i jako taka powinna w ocenie Sądu zawierać informacje uprawdopodobniające przyczyny wyłączenia każdego z nich z osobna.
Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie konieczne jest określenie charakteru instytucji wyłączenia sędziego, której celem jest wyeliminowanie wszelkich przyczyn, które mogłyby skutkować pojawieniem się jakichkolwiek wątpliwości, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego przy rozpoznawaniu konkretnej sprawy. Ma ona zapewnić jak najpełniejszą realizację zagwarantowanego, między innymi na gruncie Konstytucji RP, prawa do sądu, poprzez stworzenie warunków umożliwiających każdemu rozpatrzenia jego sprawy przez niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Środkiem ku temu są normy zawarte w art. 20 § 1 i art. 22 § 1 ppsa, określające sposób, w jaki sąd zostaje powiadomiony o przyczynach wyłączenia sędziego i rozstrzyga zarówno o jego ewentualnym wyłączeniu jak i o tym, czy wniosek nie został złożony w złej wierze (art. 23 ppsa). Wniosek strony nie zawierający w swojej treści precyzyjnego wskazania imion i nazwisk sędziów oraz dotyczących ich przyczyn wyłączenia nie może otrzymać prawidłowego biegu, zaś nie uzupełniony w określonym terminie zostaje stosownie do art. 49 ppsa pozostawiony bez rozpoznania. Pisemny wniosek Z.Z. o wyłączenie wszystkich sędziów i asesorów WSA w Olsztynie z postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie skargi w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości nie zawiera zdaniem Sądu precyzyjnie sformułowanych przesłanek wyłączenia sędziów i jako taki nie spełnia warunków formalnych stawianych w.w. wnioskowi. Nie uzupełniony w przewidzianym przepisami terminie, zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału sądu I instancji został słusznie pozostawiony bez rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 ppsa w związku z art. 197 § 1 i § 2 ppsa Sąd orzeka jak w sentencji.