Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Jacek Brolik, , , po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia D. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 829/15 w zakresie oddalenia wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi D. P. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 4 grudnia 2013 r. nr XCII/1357/13 w przedmiocie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 829/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił wniosek D. P. o zwolnienie od kosztów sądowych, w sprawie z jego skargi na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 4 grudnia 2013 r. w przedmiocie określenia stawek podatku od nieruchomości. Powołując się na art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), i dokonując oceny przedłożonych przez Skarżącego dokumentów i oświadczeń, doszedł do przekonania, że Skarżący nie wykazał przesłanek do zwolnienia go od kosztów sądowych. Sąd wskazał, że skarżący posiada stałe źródło dochodu i uzyskuje stały miesięczny dochód w wysokości ok. 2. 500 zł, dodatkowo powiększony o wpłaty, które w maju wyniosły w sumie 3.300 zł. Zgodnie z przedstawionymi przez Skarżącego danymi, koszty utrzymania gospodarstwa domowego wynoszą miesięcznie 1 322,64 zł, a w ich ponoszeniu bierze dodatkowo udział syn K. Nadto skarżący przy osiąganych dochodach spłaca ratę kredytu wynoszącą miesięcznie 2 367,28 zł. Sąd stwierdził, że fakt spłacania rat kredytowych nie stanowi podstawy do przyznania prawa pomocy. Z kolei sytuacja życiowa związana z faktem, że żona Skarżącego jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku, niewątpliwie nie jest łatwa, nie może jednak stanowić okoliczności przeważającej dla przyznania prawa pomocy.
W zażaleniu pełnomocnik Skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.
W postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada odpłatności drogi sądowej. Nie powinna jednak ona uniemożliwić realizacji prawa obywateli do sądu. Z tej przyczyny powstała instytucja zwolnienia od kosztów sądowych, której realizację stanowią przepisy dotyczące przyznania prawa pomocy. W myśl art. 245 § 1 i § 2 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika. Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej, zgodnie z art. 246 § 1 p.p.s.a., następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania; zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Naczelny Sąd Administracyjny przyznaje rację Sądowi pierwszej instancji, że Skarżący nie wykazał zaistnienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., które obligowałyby Sąd do zwolnienia Skarżącego z kosztów sądowych w tej sprawie. W ocenie Sądu, Skarżący będzie mógł uiścić wpis sądowy od skargi w kwocie 300 zł. Wpłata tej kwoty - w świetle przedstawionego przez Skarżącego stanu majątkowego i rodzinnego - nie stwarza zagrożenia obniżenia standardu życia Skarżącego ani jego rodziny. Ponadto, jak słusznie zauważył Sąd, Skarżący spłaca wysoką ratę kredytu (miesięcznie 2 367,28 zł). Niewątpliwie jest to indywidualna sprawa podatnika i fakt ten nie może skutkować przeniesieniem na Skarb Państwa ciężaru ponoszenia kosztów powstałych z tytułu prowadzonego postępowania sądowego.
Skarżący nie przedstawił natomiast odmiennego stanu faktycznego w rozpoznawanym zażaleniu.
Wobec tego zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem i stosownie do art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., zażalenie na to postanowienie podlega oddaleniu.