Zażalenie na postanowienie WSA we Wrocławiu w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi na decyzję SKO w Wałbrzychu , nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2018 r.
Sentencja

Dnia 30 stycznia 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA : Anna Dumas po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. P. i D. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 października 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 911/18 w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. P. i D. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia 27 kwietnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2018 r. postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Postanowieniem z dnia 22 października 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 911/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu wniosku M. P. i D. P. (dalej jako "Skarżący"), odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia 27 kwietnia 2018 r. w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2018 r.

Przedstawiając w uzasadnieniu postanowienia stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że w skierowanej do WSA skardze Skarżący zawarli wniosek wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek nie zawierał uzasadnienia. Sąd wyjaśnił, że brak uzasadnienia wniosku praktycznie uniemożliwia jego merytoryczną ocenę. Obowiązek wykazania przesłanek uzasadniających wstrzymanie wykonania decyzji spoczywa bowiem na wnioskodawcy.

W zażaleniu Skarżący wnieśli o zmianę ww. orzeczenia i wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania wywołanych przedmiotowym zażaleniem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm., dalej "P.p.s.a."), sąd może na wniosek strony wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W tym miejscu należy podkreślić, że chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla strony lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu lub zdrowiu.

Rozstrzygając w oparciu o art. 61 § 3 P.p.s.a. sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych zawartym w wymienionym przepisie. Instytucja wstrzymania wykonania ma bowiem charakter wyjątkowy, warunkiem jej zastosowania jest uprawdopodobnienie istnienia owych przesłanek pozytywnych, tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przy czym obowiązek ten spoczywa na wnioskodawcy.

W niniejszej sprawie analiza wniosku doprowadziła Sąd pierwszej instancji do słusznej konstatacji, że nie został on prawidłowo uzasadniony, tj. przede wszystkim nie wskazano w nim okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie środka ochrony tymczasowej.

W orzecznictwie wielokrotnie wskazywano, że podstawą badania zasadności wstrzymania wykonania decyzji lub aktu jest prawidłowo uzasadniony wniosek oraz zwracano uwagę na obowiązki ciążące w tym zakresie na wnioskodawcy. Dla przykładu, Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 3 lipca 2014 r. sygn. akt II OZ 661/14 stwierdził, że obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu spoczywa na stronie skarżącej, tak aby przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Nie wystarcza przy tym jedynie złożenie wniosku, a nawet przytoczenie w jego uzasadnieniu okoliczności, które teoretycznie mogą pojawić się na etapie wykonywania orzeczenia. Jednocześnie brak uzasadnienia takiego wniosku nie jest brakiem, którego uzupełnienia winien żądać sąd.

Strona 1/2