Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi P.B. na przewlekłość postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w sprawie o sygn. akt II GSK 3750/17 ze skargi kasacyjnej Burmistrza Łomianek od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 4/16 oraz przewlekłość postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w sprawie ze skargi P.B. na bezczynność Burmistrza Łomianek w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić skargę na przewlekłość postępowania
P.B. pismem nadanym w dniu 23 stycznia 2018 r. wniósł o stwierdzenie przewlekłości postępowania prowadzonego obecnie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, dotyczącego rozpatrzenia skargi kasacyjnej Burmistrza Łomianek od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt II SAB/Wa 4/16. Sformułował również wniosek o zasądzenie na jego rzecz sumy pieniężnej w wysokości 5.000 zł.
W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 13 listopada 2015 r. złożył do Burmistrza Łomianek wniosek o udzielenie informacji publicznej.
Następnie, z uwagi na niewykonanie przez organ ciążącego na nim obowiązku, w dniu 3 grudnia 2015 r. skarżący wniósł skargę na bezczynność organu, której zasadność potwierdzona została ww. wyrokiem WSA w Warszawie z dnia 8 marca 2017 r.
Skarżący podkreślił, iż wyrok Sądu I instancji wydany został rok, cztery miesiące i pięć dni po wniesieniu skargi, mimo że art. 21 pkt 2 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz. U. z
2016 r., poz. 1764 ze zm.) stanowi wprost, iż skargę rozpatruje się w terminie 30 dni od dnia otrzymania akt wraz z odpowiedzią na skargę. Nawet jeśli wziąć pod uwagę, iż w przedmiotowej sprawie organ przekazał skargę wraz z aktami sprawy i odpowiedzią po upływie ustawowego terminu, co potwierdza postanowienie o nałożeniu na Burmistrza grzywny, o której mowa w art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 grudnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a.), to i tak rozpoznanie sprawy nastąpiło z rażącym naruszeniem ustawowo zakreślonego terminu.
W maju 2017 r. organ wywiódł skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA w Warszawie. Skarżący wskazał, iż do dnia dzisiejszego nie otrzymał ze strony Naczelnego Sądu Administracyjnego jakiejkolwiek informacji o tym, na jakim etapie znajduje się sprawa, ani jakie zostały podjęte w niej czynności. Nie jest mu również znana sygnatura akt nadana przez tenże Sąd.
Zdaniem skarżącego, powyższe okoliczności wskazują, iż zarówno WSA w Warszawie jak i Naczelny Sąd Administracyjny dopuściły się rażącego naruszenia prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Od dnia wniesienia skargi minęły już ponad dwa lata, gdzie sprawa z zakresu udostępniania informacji publicznej, nawet przy uwzględnieniu maksymalnie długich okresów potrzebnych na doręczanie pism, wnoszenie środków zaskarżenia i upływ wszelkich terminów wynikających z przepisów, nie powinna być rozpoznana później niż po 4-5 miesiącach.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga strony na przewlekłość postępowania nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.
Z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 75) wynika, że strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej, niż jest to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego. Stwierdzenie tak zdefiniowanej przewlekłości postępowania, a mianowicie zaistnienia podstaw do przyjęcia, że na skutek działania lub bezczynności sądu naruszone zostało prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 1 ust. 1 tej ustawy) następuje przy uwzględnieniu standardów wynikających z Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (art. 1 ust. 3 ustawy) oraz wymaga w szczególności oceny terminowości i prawidłowości czynności podjętych przez sąd w celu wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie, która wymaga uwzględnienia łącznego dotychczasowego czasu postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, a także charakteru sprawy, stopnia faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenia dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowania się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania (art. 2 ust. 2 ustawy).