Spółka wystąpiła do Ministra Infrastruktury w wnioskiem o ponowne rozpoznanie sprawy i stwierdzenie nieważności decyzji koncesyjnej nr [...] w zakresie wysokości opłat podnosząc, iż brak było podstaw do ustalenia wysokości opłat w samej koncesji. Decyzją z dnia 7 marca 2003 r. nr [...] Minister Infrastruktury utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
"N." Sp. z o.o. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję z dnia 7 marca 2003 r., zarzucając jej naruszenie art. 156 § 1 pkt.2 kpa w związku z art. 20a ustawy o łączności, naruszenie zasad art. 7 i art. 8 Konstytucji RP oraz zasad zawartych w art. 6, 7, 8 kpa, podniosła, iż brak było podstaw do prawnych do określenia opłaty koncesyjnej w samej koncesji.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie, jednocześnie uzasadniał swoją właściwość rzeczową do rozpoznania sprawy. Zgodnie z art. 7 ustawy Prawo telekomunikacyjne organem właściwym do w sprawach zezwoleń telekomunikacyjnych był Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji (od 1 kwietnia 2002 r. Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty). Minister Infrastruktury wskazał, iż zgodnie z opinią Rządowego Centrum Legislacji z dnia 29 listopada 2001 r. spór pomiędzy ministrem właściwym do spraw łączności a Prezesem Urzędu Regulacji Telekomunikacji co do pobierania nieuiszczonych opłat koncesyjnych nie jest sporem kompetencyjnym lecz sporem dotyczącym wykładni przepisów prawa. W związku z powyższym Minister Infrastruktury podjął się rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odniósł się w pierwszej kolejności do zagadnienia właściwości rzeczowej. W niniejszej sprawie kwestia ta rozstrzygnięta została wadliwie, co powoduje nieważność obu decyzji Ministra Infrastruktury na podstawie art. 156 § 1 pkt.1 kpa. Na mocy art. 7 ust. 1 kompetencje w sprawach z zakresu zezwoleń telekomunikacyjnych należą do kompetencji Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty, który zgodnie z art. 157 § 1 kpa wydaje decyzje o stwierdzeniu nieważności. Sąd podkreślił, ż brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia dla poglądu, aby wydawanie decyzji w kwestii nieważności wcześniej wydanej koncesji, będącej obecnie zezwoleniem telekomunikacyjnym, powierzyć innemu organowi, który nie ma ustawowych kompetencji do rozstrzygania w dziedzinie regulacji telekomunikacji.
Zgodnie z art. 19 kpa organy administracji publicznej z urzędu przestrzegają swojej właściwości rzeczowej. W niniejszej sprawie wydanie decyzji przez Ministra Infrastruktury nastąpiło z naruszeniem przepisów o właściwości rzeczowej, co stanowi przyczynę nieważności obu decyzji. Sąd uznał, iż w tym stanie rzeczy rozważanie pozostałych zarzutów skargi nie było celowe.
N. S.A., reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła w skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego o oddalenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 P.p.s.a., albowiem zaskarżony wyrok mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, oraz wskazanie, iż podstawą stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji Ministra Infrastruktury jest rażące naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 20a ust. 2 ustawy o łączności oraz § 1 ust. 1 pkt 6, ust. 2a oraz ust. 10 załącznika nr 1 do Rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposoby uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu ( Dz.U. Nr 118, poz. 572 ze zm.) oraz o zasądzenie Skarżącej kosztów procesu.