Skarżący z ostrożności procesowej podniósł też, że gdyby Naczelny Sąd Administracyjny doszedł wniosku, iż sposób rozstrzygnięcia o opłatach w decyzji o udzieleniu koncesji wynikał z rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz udostępnienie dokumentacji przetargu, Sąd ten powinien przedstawić trybunałowi Konstytucyjnemu - na podstawie art. 193 Konstytucji oraz art. 3 ustawy z dnia l sierpnia 1997 o Trybunale Konstytucyjnym - pytanie prawne, czy powyższe rozporządzenie było zgodne z Konstytucją i ustawą z 23 listopada 1990 r. o łączności, w zakresie, w jakim subdeleguje kompetencję do określenia wysokości opłaty koncesyjnej w drodze przetargu. Wprawdzie Sąd nie ma obowiązku wystąpienia z takim pytaniem prawnym, jednak kierując się wyrażonymi w art. 2 i art. 7 Konstytucji zasadami państwa prawa i działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa, Sąd nie powinien przechodzić do porządku dziennego nad rozporządzeniem niezgodnym z aktami wyższego rzędu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sformułowany w skardze kasacyjnej wniosek o oddalenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej P.p.s.a. oraz o wskazanie, iż podstawą stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji jest rażące naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 20 a ust. 2 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz. U. z 1995 r. Nr 11, poz. 564 ze zm.) oraz § 1 ust. 1 w związku z ust. 1 pkt 6, ust. 2 a oraz ust. 10 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnianie dokumentacji przetargu (Dz. U. Nr 118, poz. 572 ze zm.) nie czyni zadość wymaganiom skargi kasacyjnej wynikających z przepisu art. 176 P.p.s.a.
Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 176 P.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przypisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.
Zgłoszony w skardze kasacyjnej wniosek o oddalenie skargi kasacyjnej przytoczony wyżej nie odpowiada warunkom z art. 176, 184, 188 P.p.s.a.
W myśl art. 188 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny może uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać skargę.
W tym przypadku Sąd orzeka na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku. W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. uznając niewłaściwość organu - Ministra Infrastruktury - który podjął tę decyzję i nie dokonał żadnych ustaleń stanu faktycznego w zakresie merytorycznego rozstrzygnięcia w celu zastosowania przepisów art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z przepisem art. 20 a ust. 2 cyt. wyżej ustawy o łączności oraz § 1 ust. 1 w związku z ust. 1 pkt 6, ust. 2 a oraz ust. 10 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczenia opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu.