Dlatego też nie byłoby żadnej możliwości na podstawie art. 188 P.p.s.a. do rozpoznania skargi N. S.A. na decyzję Ministra Infrastruktury w razie uchylenia zaskarżonego orzeczenia i uznania, że zaskarżona decyzja dotknięta była wadą nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa materialnego wskazanych przez stronę skarżącą przepisów ustawy o łączności i przepisów wykonawczych o opłatach za udzielenie koncesji.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie miał w tej sprawie zastosowania przepis art. 184 P.p.s.a. pozwalający sądowi kasacyjnemu na oddalenie skargi kasacyjnej, jeżeli zaskarżone orzeczenie, mimo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu.
Oba wyżej powołane przepisy przez stronę skarżącą w skardze kasacyjnej mogłyby mieć ewentualnie zastosowanie, gdyby Sąd uznał, że skarga ta jest dopuszczalna i spełnia wszystkie wymagania określone w przepisach od art. 174 do 177 P.p.s.a.
Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny winien odrzucić skargę kasacyjną z innych przyczyn niedopuszczalną, w tym przypadku z powodu braku wniosku przewidzianego w art. 176 o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Wniosku o oddalenie skargi kasacyjnej, sformułowanego przez stronę skarżącą, której zdaniem zaskarżony wyrok, mimo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu oraz wskazanie innej podstawy stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji, nie można traktować jako wniosku o zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanej zmiany przewidzianego w art. 176 P.p.s.a.
Jeżeli strona skarżąca uważała, że Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył przepisy wskazane w podstawie kasacyjnej opartej na przepisie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. a dotyczące właściwości Prezesa URTiP-u do rozstrzygania w sprawie opłat koncesyjnych, to winna domagać się uchylenia zaskarżonego wyroku i przy ponownym rozpoznaniu sprawy rozważenia zarzutów skargi odnoszących się do rażącego naruszenia prawa materialnego art. 20 a ust. 2 ustawy o łączności oraz wskazanych przepisów wykonawczych dotyczących opłat za udzielenie przedmiotowej koncesji, a nie domagać się rozpoznawania skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 188 P.p.s.a., gdyż nie było możliwości orzekania na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku (brak jest ustaleń takiego stanu faktycznego).
Gdyby Naczelny Sąd Administracyjny chciał spełnić żądanie skargi kasacyjnej naruszyłby w tej sprawie fundamentalną zasadę dwuinstancyjności sądów administracyjnych oraz przepis art. 188 P.p.s.a. Z powyższego przepisu wynika bowiem, że sąd kasacyjny nie jest uprawniony do dokonywania samodzielnych ustaleń faktycznych i rozpoznawania sprawy, jeżeli nastąpiło naruszenie przepisu postępowania, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Jeszcze raz należy podkreślić, że Naczelny Sąd Administracyjny może, w przypadku uchylenia zaskarżonego orzeczenia - czego strona skarżąca nie żądała - rozpoznać skargę i orzec wyłącznie na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku.
Nie można żądać rozpoznania skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny, jeżeli Sąd nie ma pożądanego stanu faktycznego w zaskarżonym wyroku.
Należy przy tym zauważyć, że przepis art. 184 P.p.s.a. skierowany jest do Sądu a nie do strony, jako możliwy wniosek skargi kasacyjnej, gdyż występuje logiczna sprzeczność pomiędzy istotą skargi kasacyjnej a żądaniem wnoszącego tę skargę o jej oddalenie.
Skoro Sąd uznał, że skarga kasacyjna nie zawiera wniosku przewidzianego w przepisie art. 176 P.p.s.a., to jest ona niedopuszczalna z przyczyn formalnych i dlatego podlegała odrzuceniu na podstawie art. 180 w związku z art. 178 i 176 P.p.s.a.