W skardze kasacyjnej N. S.A. w W. zarzuciła temu wyrokowi naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię polegającą na bezzasadnym przyjęciu, że z art. 110 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 109 pkt. 2 oraz art. 150 ustawy Prawo telekomunikacyjne wynika właściwość Prezesa URTiP do rozstrzygania w sprawie opłat koncesyjnych. Jednoczenie wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, zwanej dalej p.p.s.a.), ponieważ zaskarżony wyrok mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Wniosła też o wskazanie, że podstawą stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji Ministra Infrastruktury jest rażące naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 20a ust. 2 ustawy o łączności oraz § 1 ust. 1 w zw. z ust. 1 pkt 1 i 5, ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 10 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu (Dz.U. Nr 118, poz. 572 ze zm.).
W uzasadnieniu skarżąca uważa za słuszne stanowisko WSA, że decyzje Ministra Infrastruktury dotknięte są wadą nieważności, jednak nie zgadza się z poglądem, że podstawą prawną tej nieważności był brak właściwości Ministra Infrastruktury do wydania zaskarżonych decyzji, na podstawie art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. Decyzja Ministra Infrastruktury, jako rażąca sprzeczna z prawem, dotknięta jest nieważnością, ponieważ rozkłada opłatę koncesyjną na raty, lecz suma wszystkich rat okazała się być wyższa od wysokości samej opłaty.
W myśl art. 7 ust. l ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne organem właściwym w sprawach zezwoleń telekomunikacyjnych jest Prezes Urzędu Regulacji telekomunikacji i Poczty. Zezwolenia telekomunikacyjne skarżącej powstały wskutek przekształcenia z mocy prawa, zgodnie z art. 142 ust. l pkt l lit. a Prawa telekomunikacyjnego, Koncesji Nr [...], [...] oraz [...] na świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz Zezwolenia na zakładanie i używanie sieci telekomunikacyjnej z dnia 11 marca 1998 r. Koncesje zawierały m.in. postanowienia dotyczące sposobu uiszczenia rat opłaty koncesyjnej. Stosownie do art. 142 ust. l pkt l lit. a oraz ust. 5 Prawa telekomunikacyjnego koncesje wydane na podstawie ustawy o łączności z mocy prawa stały się zezwoleniami w rozumieniu Prawa telekomunikacyjnego lub wygasły. Na mocy art. 131 pkt 7 ustawy Prawo telekomunikacyjne skreślony został art. 20a ustawy łączności. Tym samym straciło także moc wydane na podstawie art. 20a ust. 2 ustawy o łączności rozporządzenie Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu. Od dnia l stycznia 2001 r. brak jest normy prawnej upoważniającej wprost jakikolwiek organ do pobierania opłat za udzielenie koncesji. Przepisy ustawy - Prawo telekomunikacyjne nie zawierają norm intertemporalnych w tym zakresie, nie przewidują przekształcenia opłat za udzielenie koncesji w opłaty za udzielenie zezwolenia, jak również nie upoważniają Prezesa URTiP do poboru tych opłat. Ponadto, według stanu prawnego obowiązującego do końca 2000 r., obowiązek uiszczenia opłaty koncesyjnej powstawał z mocy prawa z chwilą zawiadomienia o udzieleniu koncesji lub otrzymania przez operatora decyzji w tej sprawie (§2 ust. l rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r.). Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w orzecznictwie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, m.in. w wyroku z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie 6 II SA 3697/02, w której Sąd ten odmówił stwierdzenia, iż wygasł obowiązek uiszczania opłat koncesyjnych po wejściu w życie Prawa telekomunikacyjnego, gdyż obowiązek ten nie wynikał z koncesji i nie był "postanowieniem w niej zawartym" w rozumieniu art. 142 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego. Źródłem obowiązku uiszczenia opłaty koncesyjnej nie była zatem decyzja o udzieleniu koncesji. Przedmiotem decyzji Ministra Łączności mogło być jedynie rozstrzygnięcie w przedmiocie rozłożenia należności na raty oraz warunki tego rozłożenia.