Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Dariusz Dudra po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "C." Spółki z o.o. we W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. akt V SAB/Wa 22/14 w sprawie ze skargi "C." Spółki z o.o. we W. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności informacji w sprawie dofinansowania projektu z budżetu Unii Europejskiej postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. akt VI SAB/Wa 22/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: p.p.s.a., odrzucił skargę Spółki z o.o. "C." we W. (dalej: skarżąca) na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności informacji w sprawie dofinansowania projektu z budżetu Unii Europejskiej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że skarga na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w sprawie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności rozstrzygnięć wydanych w postępowaniu konkursowym jest niedopuszczalna. Ponieważ rozstrzygnięcia wydawane na podstawie ustawy z.p.p.r. nie stanowią decyzji administracyjnych, a art. 37 tej ustawy wyłącza stosowanie k.p.a., nie można do nich stosować przepisów o stwierdzeniu nieważności decyzji. Tym samym ponieważ w rozpoznawanej sprawie organ nie mógł zgodnie z przepisami rozpoznać wniosku o stwierdzenie nieważności rozstrzygnięć, to skarżąca nie może wnieść skargi na bezczynność organu, która nie mogła zaistnieć w tej sprawie.
W skardze kasacyjnej skarżąca zaskarżyła powyższe postanowienie w całości wnosząc o jego uchylenie w całości i zobowiązanie Ministra Infrastruktury i Rozwoju do wydania decyzji stwierdzających nieważność decyzji wymienionych w "nagłówku" skargi kasacyjnej.
Na podstawie art. 174 p.p.s.a. zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie:
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. nr 227, poz. 1658), zwanej dalej: z.p.p.r., poprzez zastosowanie jej w brzmieniu ustalonym przez art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności (Dz. U. Nr 216, poz. 1370), zwanej dalej: ustawą zmieniającą, która weszła w życie 20 grudnia 2008 r., gdy tymczasem wymienione w nagłówku decyzje Ministra Rozwoju Regionalnego zapadły przed 20 grudnia 2008 r.;
niewłaściwe zastosowanie art. 3 § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 30 i art. 37 z.p.p.r. w zw. z art. 6, art. 104 i art. 107 k.p.a. poprzez uznanie, iż w dacie obowiązywania ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju wyżej wymienione decyzje Ministra Rozwoju Regionalnego są poza kontrolą sądowo-administracyjną;
niewłaściwe zastosowanie art. 58 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 156 k.p.a. na skutek uznania, że nie jest możliwym wyeliminowanie z obiegu prawnego, poprzez stwierdzenie nieważności lub też w sprawie wydania z naruszeniem prawa wyżej wymienionych decyzji Ministra Rozwoju Regionalnego.
Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżąca przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie z następujących przyczyn.