Wniosek w przedmiocie potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia del. WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.) po rozpoznaniu w dniu 29 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Wójta Gminy Bogdaniec z dnia [...] czerwca 2020 r. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Wójtem Gminy Bogdaniec a Burmistrzem Miasta i Gminy Radzymin w przedmiocie potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych postanawia: wskazać Wójta Gminy Bogdaniec jako organ właściwy do rozpatrzenia sprawy.

Uzasadnienie strona 1/4

Wójt Gminy Bogdaniec wniósł o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Wójtem Gminy Bogdaniec a Burmistrzem Miasta i Gminy Radzymin poprzez wskazanie Burmistrza Miasta i Gminy Radzymin jako organu właściwego do załatwienia sprawy wniosku Szpitala [...] w [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, finansowanych ze środków publicznych dla [...].

W uzasadnieniu tego wniosku Wójt Gminy Bogdaniec wskazał, że Szpital [...] w [...] wniósł o wydanie decyzji, potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na okres do [...] dni dla [...], od dnia [...] kwietnia 2020r. na Oddziale SOR. W sprawie tego wniosku zaistniał negatywny spór o właściwość, żaden z pozostających w sporze organów nie uznaje się bowiem za właściwy do rozpoznania tego wniosku. Rozstrzygnięcie tego sporu dotyczy zatem ustalenia, który z organów pozostających w sporze jest właściwy do wydania decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz. U. z 2019r., poz. 1373 ze zm.), zwanej ustawą o świadczeniach. Zgodnie z tym przepisem, dokumentem potwierdzającym prawo do świadczeń opieki zdrowotnej świadczeniobiorcy, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy jest decyzja wójta (burmistrza, prezydenta) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy, potwierdzająca to prawo.

Wnioskujący Wójt zauważył, że art. 54 ust. 1 ustawy o świadczeniach stanowi lex specialis w stosunku do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, nie reguluje jednakże kwestii właściwości organu w sytuacji braku możliwości ustalenia miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy. W tej materii brak też możliwości zastosowania ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019r., poz. 1507, ze zm.), zwanej u.p.s., w szczególności jej art. 101 ust. 1 i 2 u.p.s., zgodnie z którym właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie (ust. 1), a w przypadku osoby bezdomnej właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały (ust. 2). Skoro zatem art. 54 ust. 1 ustawy o świadczeniach nie pozwala na określenie właściwości organu w przypadku braku możliwości ustalenia miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy i brak w tej kwestii także innych przepisów szczególnych, to zdaniem wnioskodawcy ustalanie właściwości miejscowej organu następuje z uwzględnieniem regulacji zawartych w art. 21 § 1 i 2 k.p.a. z uwzględnieniem art. 54 ust. 1 ustawy o świadczeniach wskazującym jednoznacznie, że wolą ustawodawcy było powiązanie właściwości miejscowej organu z miejscem zamieszkania świadczeniobiorcy, nie zaś - jak przewiduje art. 21 § 1 pkt 3 k.p.a. - ewentualnie także z miejscem jego pobytu. W braku miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy, organ właściwy do wydania decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ustala się zatem według ostatniego miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy. Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest zaś - stosownie do art. 25 ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019r., poz. 1145, ze zm.), zwanej k.c. - miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. O miejscu zamieszkania decydują dwa czynniki: zewnętrzny (fakt przebywania) i wewnętrzny (zamiar stałego pobytu). Wyrażenie zamiaru stałego pobytu nie wymaga złożenia oświadczenia woli (nie jest czynnością prawną). Wystarczy więc, że zamiar taki wynika z zachowania danej osoby polegającego na ześrodkowaniu swojej aktywności życiowej w danej miejscowości.

Strona 1/4