Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia NSA Joanna Zabłocka Sędzia del. WSA Stefan Kowalczyk po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Burmistrza P. z dnia 11 sierpnia 2017 r. nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Burmistrzem P. a Prezydentem W. w przedmiocie potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych postanawia: wyznaczyć Prezydenta W. jako organ właściwy do rozpatrzenia sprawy
Pismem z dnia 11 sierpnia 2017 r., Burmistrz P. wniósł o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy nim a Prezydentem W. w przedmiocie wydania decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
W motywach wniosku Burmistrz P. wskazał, że wniosek dotyczy potwierdzenia prawa do świadczeń w stosunku do P. W., który od dnia 21 stycznia 2017 r., przebywa w Ośrodku Leczenia, Terapii i Rehabilitacji Uzależnień Stowarzyszenia Monar w M. K. D. z uwagi na uzależnienie od alkoholi i narkotyków.
Wnioskodawca wskazał, że decyzją z dnia [...] maja 2017 r. P.W. przyznany został przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej we W. zasiłek okresowy, odmówiono mu natomiast prawa do świadczeń opieki zdrowotnej powołując się na skierowanie wniosku niezgodnie z właściwością.
Jako podstawę prawną ustalenia właściwości w przedmiotowej sprawie wskazał art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1793), który stanowi, że właściwym miejscowo do wydania decyzji w tego rodzaju sprawach jest wójt (burmistrz, prezydent) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy. Wobec treści powołanej regulacji za zasadnicze dla rozstrzygnięcia sporu uznał użyte w tym przepisie pojęcie "miejsca zamieszkania" jako determinującego organ władny do wydania decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń zdrowotnych. Posiłkując się definicją zawartą w art. 25 Kodeksu cywilnego, Burmistrz wskazał, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której określona osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu i tam znajduje się jej centrum życia.
W tym aspekcie wskazał, że ostatnim stałymi miejscem zameldowania P. W. był W. ul. S. [...]. Deklaruje on, po zakończeniu leczenia, zamiar powrotu do W. gdzie ostatnio mieszkał i pracował i gdzie posiada rodzinę. Nie wiąże on również z Gminą P. swojej przyszłości. Z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego wynika natomiast, że ostatnim miejscem zamieszkania z jakim P. W. się identyfikuje jest W., w M. K. D. nie przebywa zaś z zamiarem stałego pobytu, tylko na okres leczenia.
Odnosząc się stanowiska Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. zawartego we wniosku o rozstrzygnięcie sporu o właściwość z dnia 25 lipca 2017 r., gdzie organ ten wskazał przepis art. 21 § 1 pkt 3 K.p.a., Burmistrz P. podkreślił, że P. W. nie jest osobą bezdomną - ze zgromadzonych w sprawie dokumentów nie wynika aby można było go uznać za taką osobę w rozumieniu art. 6 ust. 8 ustawy o pomocy społecznej i jak sam deklaruje nie czuje się osobą bezdomną. Ponadto, co już wnioskodawca podkreślał, ostatnim miejscem zatrudnienia i zamieszkania P. W. był W..
W ocenie Burmistrza, nie można również przyjąć, aby Ośrodek Leczenia, Terapii i Rehabilitacji Uzależnień M. w M. K. D. był miejscem, w którym P. W. przebywa z zamiarem stałego pobytu, a to z uwagi na ideę terapii, którą jest umożliwienie leczonemu powrotu do prowadzenia samodzielnego życia poza Ośrodkiem.