Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Rysz po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Spółki A na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt VI SA/Wa 2258/18 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za umieszczenie nieprawidłowego oznakowania na wprowadzonym do obrotu wyrobie budowlanym postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 9 stycznia 2019 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2258/18) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej zwany "WSA"), działając na podstawie art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302; dalej zwanej "ppsa"), odmówił Spółce A (dalej zwanej "Skarżącą") wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] września 2018 r. (nr [...]), którą organ ten utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2018 r. o nałożeniu na Skarżącą kary pieniężnej w wysokości 33 000 zł.
W uzasadnieniu postanowienia WSA wskazał, że Skarżąca zawarła w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten nie zawierał jednak uzasadnienia.
WSA stwierdził, że w świetle art. 61 § 3 ppsa warunkiem wstrzymania wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków Ponadto, twierdzenia wnioskodawcy powinny odwoływać się do materiałów źródłowych obrazujących jego sytuację. Zdaniem WSA, skoro Skarżąca we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie przywołała żadnych okoliczności, które świadczyłyby o możliwości wystąpienia przesłanek z art. 61 § 3 ppsa, to nie było podstaw do uwzględnienia tegoż wniosku.
Skarżąca złożyła zażalenie na postanowienie WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości. Wniosła o zmianę postanowienia WSA przez wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, a także o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie:
1) art. 61 § 3 ppsa przez:
a) przyjęcie, że uzasadnienie skargi sporządzonej przez pełnomocnika Skarżącej nie wskazuje, że w związku z niesłusznym nałożeniem kary administracyjnej zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w majątku Skarżącej, podczas gdy w przypadku niesłusznego naliczenia kary administracyjnej pokrzywdzenie podmiotu jest oczywiste, gdyż prowadzi do uszczuplenia majątku tego podmiotu,
b) wadliwe uznanie przez WSA, że przepis ten wprowadza wymóg formalny wskazania w uzasadnieniu skargi osobnego, wyodrębnionego uzasadnienia ujmującego okoliczności, które świadczyłyby o niebezpieczeństwie wyrządzenia szkody, podczas gdy z treści przepisu wynika jedynie, że to wystąpienie omawianych okoliczności jest podstawą do wstrzymania zaskarżonej decyzji, nie zaś, że warunkiem formalnym do takiego postanowienia jest formalne i stylistyczne wyodrębnienie uzasadnienia omawianego wniosku.
2) art. 49 § 1 ppsa przez niewezwanie Skarżącej do uzupełnienia braku formalnego w postaci braku wskazania w uzasadnieniu okoliczności, które uzasadniają niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody podmiotowi.
W uzasadnieniu Skarżąca stwierdziła w szczególności, że konieczność uiszczenia kary administracyjnej wiąże się z uszczupleniem majątku Skarżącej, a tym samym prowadzi do powstania po jej stronie szkody. Nieuzasadnione nałożenie na Skarżącą obowiązku finansowego prowadzi do jej pokrzywdzenia, co pozostaje bez względu na fakt, czy Skarżąca posiada środki na pokrycie całej kary. Zdaniem Skarżącej, nakładanie na nią obowiązku literalnego wskazania, że nałożenie na nią kary administracyjnej wyczerpuje przesłanki wskazane w art. 61 § 3 ppsa należy uznać za daleko idącą nadinterpretację ww. przepisu, wobec faktu, że Skarżąca wykazała niezasadność nałożenia kary na blisko 16 strona uzasadnienia swojej skargi.