Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia [...] S.A. z siedzibą w Warszawie od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2005 r. sygn. akt 6 II SA 4045/02 w sprawie ze skargi [...]. z siedzibą w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 31 października 2002 r. sygn. akt ŁR-WT-5420-49-3a/02 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy postanawia: zażalenie oddalić U Z A S A D N I E N I E Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 stycznia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przyznania prawa pomocy Spółce Netia S.A. z siedzibą w Warszawie w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi [...]. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 31 października 2002 r. w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty kasacyjnej. W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie skarżący prowadzi działalność gospodarczą, obracając środkami finansowymi, a zakres i charakter prowadzonej przez spółkę działalności wskazuje na konieczność posiadania środków finansowych, które wystarczają na pokrycie wpisu sądowego w kwocie 99.800 zł. Ponadto, jak podkreślono, podmiot prowadzący działalność gospodarczą powinien gromadzić odpowiednie środki finansowe na koszty sądowe, bowiem normalnym następstwem wykonywania takiej działalności jest prowadzenie spraw sądowych, a tego typu koszty powinny być traktowane jako koszty bieżącego funkcjonowania firmy. Powyższe okoliczności nie pozwoliły na przyjęcie, że skarżąca spółka Netia S.A. nie posiada dostatecznych środków na uiszczenie wpisu sądowego od skargi w kwocie 99.800 zł. Od powyższego postanowienia zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła [...]. z siedzibą w Warszawie, wnosząc o jego uchylenie w całości. Zażalenie swoje skarżąca spółka uzasadniała trudną sytuacją w jakiej się znalazła na skutek zmiany stanu prawnego i wejściem w życie nowego Prawa Telekomunikacyjnego, które znosiło koncesjonowanie działalności telekomunikacyjnej, przewidując jedynie wydawanie zezwoleń. Nowo wchodzący na rynek operatorzy obowiązani byli uiścić za udzielenie zezwolenia opłatę stanowiącą równowartość 2.500 euro, a nie jak strona skarżąca opłatę koncesyjną stanowiącą równowartość kilku milionów euro, gdyż dotyczyła ona zapłaty za udzielenie wyłączności na wykorzystanie części zastrzeżonego na rzecz państwa monopolu na okres 15 lat. Zdaniem strony skarżącej, WSA nie wyjaśnił należycie możliwości poniesienia przez skarżącą kosztów sądowych w pełnej wysokości. W niniejszej sprawie nie wezwano skarżącej do złożenia dodatkowego oświadczenia lub przedłożenia dokumentów źródłowych dotyczących jej stanu majątkowego, pomimo że z uzasadnienia postanowienia Sądu wynika, że wniosek o przyznanie pomocy prawnej skarżącej Sąd uznał za niewystarczający do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych skarżącej. Stanowisko Sądu I instancji w istocie zamyka skarżącej prawo do sądu. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarówno uzasadnienie wniosku skarżącej spółki [...]. o przyznanie prawa pomocy, jak i argumentacja zawarta w zażaleniu na postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy nie wypełniają przesłanek z art. 246 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej P.p.s.a. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie prawnej w zakresie częściowym jest możliwe, gdy wykaże ona, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny zasadnie przyjął, że skarżąca nie wykazała tej przesłanki. Jak wynika z uzasadnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy, to wysokość kapitału zakładowego spółki wynosi 344.486.821 zł, a brak jest wskazania wysokości dochodów uzyskiwanych przez spółkę, ewentualnie zadłużenia czy też innych zobowiązań. To strona skarżąca powinna sama wykazać stosownymi dokumentami źródłowymi jej trudną sytuację finansową, z której by wynikał brak dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów sądowych. Wprawdzie wpis sądowy, który winna uiścić skarżąca, sięgający 100.000 zł, należy do wysokich opłat, ale jak słusznie zauważył Sąd I instancji charakter i rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą spółkę wskazuje, że dysponuje ona odpowiednimi środkami finansowymi na pokrycie tego wpisu. Argumenty zawarte w zażaleniu są w zasadzie powtórzeniem uzasadnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy i nie dotyczą istoty wniosku o przyznanie prawa pomocy, a mianowicie nie uzasadniają sytuacji finansowej strony skarżącej, lecz skupiają się na rozważaniach dotyczących zasadności skargi i naruszenia prawa przez organ wydający zaskarżoną decyzję o odmowie zwrotu opłaty koncesyjnej. Zarzuty te, gdyby nawet okazały się usprawiedliwione, mogą być brane pod uwagę przy rozpoznaniu skargi, natomiast nie mają wpływu na ocenę wniosku o przyznanie prawa pomocy stronie. Sąd nie miał obowiązku zgodnie z art. 255 P.p.s.a. wzywać wnioskodawcę do złożenia dodatkowego oświadczenia dotyczącego jej stanu majątkowego, gdyż dla Sądu oświadczenie zawarte w pierwotnym wniosku było wystarczające dla oceny rzeczywistego stanu majątkowego strony. Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a.
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 22 marca 2005 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:
Sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2005 r.
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia [...] S.A. z siedzibą w Warszawie od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2005 r. sygn. akt 6 II SA 4045/02 w sprawie ze skargi [...]. z siedzibą w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 31 października 2002 r. sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy postanawia: zażalenie oddalić
U Z A S A D N I E N I E
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 stycznia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przyznania prawa pomocy Spółce [...]. z siedzibą w Warszawie w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi [...]. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 31 października 2002 r. w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty kasacyjnej.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie skarżący prowadzi działalność gospodarczą, obracając środkami finansowymi, a zakres i charakter prowadzonej przez spółkę działalności wskazuje na konieczność posiadania środków finansowych, które wystarczają na pokrycie wpisu sądowego w kwocie 99.800 zł.
Ponadto, jak podkreślono, podmiot prowadzący działalność gospodarczą powinien gromadzić odpowiednie środki finansowe na koszty sądowe, bowiem normalnym następstwem wykonywania takiej działalności jest prowadzenie spraw sądowych, a tego typu koszty powinny być traktowane jako koszty bieżącego funkcjonowania firmy.
Powyższe okoliczności nie pozwoliły na przyjęcie, że skarżąca spółka [...]. nie posiada dostatecznych środków na uiszczenie wpisu sądowego od skargi w kwocie 99.800 zł.
Od powyższego postanowienia zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła [...]. z siedzibą w Warszawie, wnosząc o jego uchylenie w całości.
Zażalenie swoje skarżąca spółka uzasadniała trudną sytuacją w jakiej się znalazła na skutek zmiany stanu prawnego i wejściem w życie nowego Prawa Telekomunikacyjnego, które znosiło koncesjonowanie działalności telekomunikacyjnej, przewidując jedynie wydawanie zezwoleń. Nowo wchodzący na rynek operatorzy obowiązani byli uiścić za udzielenie zezwolenia opłatę stanowiącą równowartość 2.500 euro, a nie jak strona skarżąca opłatę koncesyjną stanowiącą równowartość kilku milionów euro, gdyż dotyczyła ona zapłaty za udzielenie wyłączności na wykorzystanie części zastrzeżonego na rzecz państwa monopolu na okres 15 lat.
Zdaniem strony skarżącej, WSA nie wyjaśnił należycie możliwości poniesienia przez skarżącą kosztów sądowych w pełnej wysokości.
W niniejszej sprawie nie wezwano skarżącej do złożenia dodatkowego oświadczenia lub przedłożenia dokumentów źródłowych dotyczących jej stanu majątkowego, pomimo że z uzasadnienia postanowienia Sądu wynika, że wniosek o przyznanie pomocy prawnej skarżącej Sąd uznał za niewystarczający do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych skarżącej.