Stanowisko Sądu I instancji w istocie zamyka skarżącej prawo do sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zarówno uzasadnienie wniosku skarżącej spółki [...]. o przyznanie prawa pomocy, jak i argumentacja zawarta w zażaleniu na postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy nie wypełniają przesłanek z art. 246 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej P.p.s.a.
Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie prawnej w zakresie częściowym jest możliwe, gdy wykaże ona, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zasadnie przyjął, że skarżąca nie wykazała tej przesłanki.
Jak wynika z uzasadnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy, to wysokość kapitału zakładowego spółki wynosi 344.486.821 zł, a brak jest wskazania wysokości dochodów uzyskiwanych przez spółkę, ewentualnie zadłużenia czy też innych zobowiązań.
To strona skarżąca powinna sama wykazać stosownymi dokumentami źródłowymi jej trudną sytuację finansową, z której by wynikał brak dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów sądowych.
Wprawdzie wpis sądowy, który winna uiścić skarżąca, sięgający 100.000 zł, należy do wysokich opłat, ale jak słusznie zauważył Sąd I instancji charakter i rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą spółkę wskazuje, że dysponuje ona odpowiednimi środkami finansowymi na pokrycie tego wpisu.
Argumenty zawarte w zażaleniu są w zasadzie powtórzeniem uzasadnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy i nie dotyczą istoty wniosku o przyznanie prawa pomocy, a mianowicie nie uzasadniają sytuacji finansowej strony skarżącej, lecz skupiają się na rozważaniach dotyczących zasadności skargi i naruszenia prawa przez organ wydający zaskarżoną decyzję o odmowie zwrotu opłaty koncesyjnej.
Zarzuty te, gdyby nawet okazały się usprawiedliwione, mogą być brane pod uwagę przy rozpoznaniu skargi, natomiast nie mają wpływu na ocenę wniosku o przyznanie prawa pomocy stronie.
Sąd nie miał obowiązku zgodnie z art. 255 P.p.s.a. wzywać wnioskodawcę do złożenia dodatkowego oświadczenia dotyczącego jej stanu majątkowego, gdyż dla Sądu oświadczenie zawarte w pierwotnym wniosku było wystarczające dla oceny rzeczywistego stanu majątkowego strony.
Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a.