Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Jan Bała po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 13 października 2008 r., sygn. akt V SA/Wa 1960/08 w zakresie przekazania sprawy według właściwości w sprawie ze skargi M. P. Ś. na pismo [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. z dnia [...] lutego 2008 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej na modernizację gospodarstwa rolnego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa - [...] Oddział Regionalny we W. pismem z dnia [...] lutego 2008 r. odmówiła M.P.Ś. przyznania pomocy z uwagi na niespełnienie warunków określonych w § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach powyższego działania lub Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 (Dz. U. Nr 193, poz. 1397 ze zm.).
Pismem z dnia [...] marca 2008 r. M.P.Ś. wezwał Agencję do usunięcia naruszenia prawa.
W odpowiedzi na powyższe pismo, Zastępca Prezesa ARiMR pismem z dnia [...] maja 2008 r. stwierdził, że przy rozpatrywaniu wniosku o przyznanie pomocy nie doszło do naruszenia prawa przez Agencję.
W skardze na rozstrzygnięcie organu z dnia [...] maja 2008 r. M.P.Ś. wniósł o jego zmianę i nakazanie Agencji wnikliwe rozpoznanie sprawy.
W odpowiedzi na skargę, Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. postanowieniem z dnia 13 października 2008 r. sygn. akt V SA/Wa 1960/08 uznał swą niewłaściwość i przekazał sprawę według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we W.
W uzasadnieniu Sąd podał, że stosownie do przepisu art. 22 ust. 3 ustawy z 7 marca 2007 r. o wspieraniu obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. z 2007 r. Nr 64, poz. 427 ze zm.), dalej: ustawa o wspieraniu, w przypadku gdy nie są spełnione warunki przyznania pomocy w ramach działań wskazanych w ustępie 1 tego artykułu, podmiot wdrażający informuje wnioskodawcę o odmowie jej przyznania z podaniem przyczyn odmowy. Jednocześnie w art. 22 ust. 4 ustawy o wspieraniu zagwarantowano wnioskodawcom prawo do złożenia na takie pismo skargi do sądu administracyjnego, na zasadach i w trybie określonych dla aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Zatem w ocenie Sądu, aby skutecznie wnieść środek zaskarżenia przewidziany w art. 22 ust. 4 ustawy o wspieraniu, sięgnąć należy do odpowiednich regulacji p.p.s.a., określających zasady i tryb skarżenia aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4.
W myśl art. 53 § 2 p.p.s.a., termin do złożenia skargi jest zachowany, jeśli zostanie ona złożona do sądu w ciągu 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa lub jeżeli organ nie udzielił takiej odpowiedzi, w ciągu 60 dni od dnia wniesienia wezwania. W ocenie Sądu wynika z tego jednoznacznie, że wystąpienie z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa stanowi obligatoryjny warunek wniesienia skargi do sądu administracyjnego, zaś udzielenie odpowiedzi na takie wezwanie ma już właściwie jedynie znaczenie formalne, tj. dla oceny zachowania terminu do złożenia skargi. Art. 53 § 2 przewiduje również wypadek nieudzielenia takiej odpowiedzi. Sąd zaznaczył, że problemem natury interpretacyjnej jest zawarte w omawianym przepisie określenie "właściwego organu". W literaturze przyjmuje się, iż w odróżnieniu od środków zaskarżenia, o których mowa w art. 52 § 2, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa należałoby zaliczyć do kategorii środków prawnych nadzwyczajnych. Wezwanie takie nie następuje bowiem w ramach określonego toku instancji administracyjnych przez organ wyższego stopnia nad tym, który podjął akt lub dokonał czynności. Jego istotą i celem jest stworzenie dodatkowych możliwości autorewizji własnego działania przez ten organ, który podjął akt lub dokonał kwestionowanej czynności.