Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia Ł. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt V SA/Wa 2277/16 w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Ł. W. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] maja 2016 r. nr 22/16 w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności postanawia: oddalić zażalenie.
Ł. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia nienależnie pobranych płatności z tytułu ułatwienia startu młodym rolnikom. W skardze zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu skarżący podał, że wykonanie decyzji spowoduje znaczną i nieodwracalną szkodę w prowadzonej działalności rolniczej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 25 października 2016 r. (sygn. akt V SA/Wa 2277/16) odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Sąd uznał, że skarżący nie wykazał by wykonanie zaskarżonej decyzji prowadziło do zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), czyli niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Sąd w przypadku braku uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, nie może działać w tym zakresie za stronę, na której ciąży obowiązek wykazania, okoliczności wymienionych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji, który nie został uzasadniony nie poddaje się ocenie merytorycznej.
Ł. W. złożył zażalenie na postanowienie z 25 października 2016 r., zarzucając mu naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Należy zauważyć, że sąd może na wniosek skarżącego, stosownie do art. 61 § 3 p.p.s.a., wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części zaskarżonego aktu lub czynności. Powołany przepis przewiduje zamknięty katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, co oznacza, że sąd uprawniony jest do uwzględnienia wniosku wyłącznie wtedy, gdy poprzez ich wykonanie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków dla strony.
Skorzystanie z możliwości ubiegania się o udzielenie ochrony tymczasowej należy do strony postępowania, która powinna mieć świadomość, że uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku poprzez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji (por. postanowienie NSA z 26 listopada 2007 r., sygn. akt II FZ 338/07). Uzasadnienie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione (B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2013, s. 244).
Odnosząc powyższe uwagi do rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że skarżący, pomimo ciążącego na nim obowiązku, nie wykazał zaistnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Jak już wspomniano twierdzenia skarżącego powinny zostać poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi sytuacji finansowej oraz majątkowej. Tymczasem - jak zasadnie zauważył Sąd pierwszej instancji - skarżący na etapie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji w żaden sposób nie uprawdopodobnił, że wykonanie zaskarżonego postanowienia może wywołać dla niego skutki określone w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Zarówno wniosek o wstrzymanie wykonania jak i zażalenie na postanowienie zostały sformułowane lakonicznie i w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawione przez skarżącego ogólnikowe stwierdzenia nie pozwalają na ocenę, czy w aktualnej sytuacji egzekwowanie należności pieniężnych może wywołać skutki, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Podkreślić należy, że każdy akt administracyjny zobowiązujący do uiszczenia należności pociąga za sobą dolegliwość, rodzącą określony skutek w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia, co jednak nie oznacza, że w takiej sytuacji zawsze należy zastosować wyjątkowe rozwiązanie prawne, jakim jest wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 193 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji